Ik heb, denk ik, altijd meer gehad met mannen dan met vrouwen. Op de basisschool had ik wel twee goede vriendinnen en nog weinig contact met jongens, maar ik heb jongens altijd wel grappiger gevonden en makkelijker. Meiden onderling kunnen zo onvoorspelbaar en gemeen zijn (dat heb ik op de basis- en middelbare school ook zeker ondervonden). Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik anders was dan de meiden in mijn klas. Iedereen was bezig met haar, make-up, vriendjes krijgen etc. Ik was daar totáál niet mee bezig. Ik realiseerde me nog niet zo lang geleden dat ik in mannelijke energie ben opgegroeid. Gevoeligheid, flexibiliteit en zachtheid mocht er thuis niet écht zijn. Ik herinner me nog goed dat ik, als ik gehuild had, zei dat ik jeuk had gehad in mijn oog en erin gewreven had. Pas na de middelbare school ging ik steeds meer om met mannen. Op de volleybalvereniging was dat het moment dat het heren- en damesteam iets meer naar elkaar toe trokken. We bleven na wedstrijden urenlang in de kantine hangen en gingen steeds vaker bij elkaars (uit)wedstrijden kijken. Heel af en toe gingen we stappen maar meestal fietsten we vanuit de sporthal naar het huis van iemand om daar tot diep in de nacht te praten en gezelschapsspelletjes te spelen. De meeste meiden waren dan inmiddels al afgehaakt en dus bleef ik vaak als enige over. Mijn collega's vroegen me op een gegeven moment elke week of ik nog op pad was geweest met mijn harem.Ik breng nog steeds de meeste tijd door met deze mannen. Inmiddels hebben de meesten wel een vriendin, waardoor ik ook weer wat meer omga met vrouwen, maar de boys en ik vormen nog steeds de kern van de groep ;).

Het viel me laatst op dat ik op sommige momenten wel makkelijk in slaap val.Op deze 3 momenten bijvoorbeeld:1️⃣ Als ik 's middags, in de zon, op de tuinbank lig.2️⃣ Tijdens sportwedstrijden op tv (voetbal, darten oid)3️⃣ Wanneer ik 's middags op bed even ga liggen relaxen."Hoe kan dit?" Vroeg ik mezelf af."Waarom lig ik 's avonds zo lang wakker en slaap ik overdag binnen een paar minuten?"Er kwam één woord in me op: INTENTIE.'s Avonds ga ik naar bed met de intentie om te slapen en overdag is die intentie er niet. Ik ga niet op de tuinbank liggen met het idee dat ik moet of wil slapen.Oftewel:'s Avonds leg ik er onbewust waarschijnlijk veel meer druk op terwijl die druk er overdag niet is.En daardoor lukt het me overdag wel makkelijk om te slapen.

Ik was laatst bij mijn cesartherapeut/ademcoach en ze gaf me deze oefening mee.Ik zit vaak in mijn hoofd scenario's uit te denken over toekomstige gebeurtenissen.Zo ben ik bijvoorbeeld nu al heel erg bezig met hoe het straks zal gaan als ik in mijn eentje naar Londen ga.× Hoe de treinreis eruit ziet bijvoorbeeld.Ik weet dat ik hier totaal geen invloed op heb en het gewoon mag laten gebeuren.Maar omdat ik best wel angstig ben om alleen naar het buitenland te gaan, probeer ik alles van te voren al te stroomlijnen in mijn hoofd.Totaal niet te controleren uiteraard want wat ik bedenk over de toekomst gaat nooit daadwerkelijk op die manier gebeuren.Dus ik kreeg deze oefening mee om uit mijn hoofd te komen en me de focussen op het hier en nu.5️⃣ dingen zien (specifieke opdracht: bv 5 blauwe dingen)4️⃣ dingen horen3️⃣ dingen voelen (bv je kleding op je huid of emoties)2️⃣ dingen ruiken1️⃣ ding proevenOp die manier ben je bezig met de omgeving waarin je je NU, op dit moment bevindt waardoor je met je gedachten niet bij de toekomst of het verleden kunt zijn.

Wil je stoppen met piekeren? Stel jezelf dan deze twee vragen. Deze vragen zorgen ervoor dat je weer met beide benen op de grond komt te staan en dat je weer bezig bent met het hier en nu en niet met de toekomst of het verleden. ➡️ Ben ik NU op een veilige plek?Piekergedachten ontstaan vaak doordat je je zorgen maakt of ergens angstig over bent. Door je te concentreren op het nu, krijgen piekergedachten geen kans.➡️ Kan ik iets veranderen aan de situatie?Piekergedachten gaan vaak over het verleden of de toekomst. Je hebt daar alleen 0,0 invloed op.Het is dus goed om je te beseffen dat je het verleden of de toekomst niet kunt veranderen en dus beter bezig kunt zijn met het hier en nu.

Zodra ik thuis kwam uit mijn werk en eten had gekookt, plofte ik op de bank en zette de televisie aan.Ik voelde me slap, alles voelde zwaar en ik had 0 energie.Zelfs een glas drinken halen was een te grote moeite dus ik dronk de hele avond niets.Als het een uur of tien was, dwong ik mezelf om van de bank te komen en sleepte ik mezelf naar boven.Zodra ik in bed lag, sliep ik niet want ik had nog veel te veel te verwerken en daarom lag ik nog uren wakker voordat ik eindelijk in slaap viel.

- Je hebt je telefoon te laat weggelegd;- Je hebt nog te laat gegeten/gedronken;- Je bent niet buiten geweest;- Je hebt niet genoeg bewogen;- Je hebt de tv te laat uitgezet;- Je hebt te lang in fel licht gezeten;- Je hebt te weinig rust genomen vandaag;- Je hebt je routine niet gevolgd.

Ik merk vaak veel onrust in mezelf en heb ontdekt dat dit meestal zo is als ik met mijn gedachten in de toekomst (of het verleden) zit.Bijvoorbeeld als ik aan het nadenken ben over wat ik nog moet doen of als ik aan het bedenken ben of ik wel meerdere avondafspraken ga maken na elkaar want dan ben ik al bezig wat dat met mijn slaap zal doen.Ik ben me ervan bewust dat het helemaal geen zin heeft om verwachtingen te hebben omdat het toch altijd anders loopt dan je had gedacht maar toch kan ik mezelf daar nog erg in verliezen.Als ik merk dat ik me onrustig voel en ontdek dat ik weer in de toekomst zit, gebruik ik één van deze drie manieren om weer in het nu te komen.Meestal voel ik me daarna direct rustiger.1- Mediteren - Ik zet de 'magische momenten podcast' op via Spotify.2- Spijkermat - Ik concentreer me op het gevoel in mijn lijf en daardoor kom ik uit mijn hoofd.3- Naar buiten kijken - Ik kijk en luister naar de vogeltjes die heen en weer vliegen en voel me direct rustiger.

Ik heb mijn leven jarenlang vanuit angst geleefd.Vaak vanuit de gedachte: "Wat als...?- Wat als ik 's avonds afspraken maak en daarna niet in slaap val?- Wat als ik mijn grens voorbij ga met sporten en een spier scheur?- Wat als ik vrienden kwijtraak wanneer ik mijn relatie verbreek?- Wat als ik geen baan in loondienst meer zoek en ga ondernemen?Moet ik dan maar nooit meer afspraken maken in de avond, nooit meer sporten? Moet ik dan maar niet mijn relatie verbreken en toch maar een baan in loondienst zoeken?Jarenlang deed ik dat. Ik probeerde alle pijn te voorkomen. Ik wilde alles controleren en vooral niet de onzekerheid opzoeken.Dat heb ik zo geleerd. "Zekerheid hebben is belangrijk." Niet te gek doen en beter voorkomen dan genezen.Maar hoe eng het ook is. Ik ben nu juist stappen aan het zetten uit die zekerheid.Want: beide opties doen pijn, het is alleen de vraag welke pijn je bereid bent te dragen.Ik kan niets voorspellen, ik kan niet alles controleren. Dat realiseer ik me meer en meer.Dus dit weekend ben ik niet één maar twee avonden weggeweest. En ik heb twee hele leuke avonden gehad.En ja, ik moet nu de consequentie onder ogen zien dat ik met barstende koppijn op de bank zit. Maar dat is oké: de pijn mag er zijn. Het is deze pijn of de pijn van het weekend alleen doorbrengen. Dus dan is de keuze snel gemaakt.

Ik was 8 toen ik begon met volleyballen. Nadat ik twee zwemdiploma's had behaald, mocht ik een sport kiezen die ik wilde doen. Ik had geen flauw idee wat ik moest kiezen en omdat mijn moeder al volleybalde, was dat een makkelijke optie. Dat bleek een goede keuze, want ik vond en vind het nog steeds een ontzettend leuke sport. Toch doe ik het zelf niet meer. Drie jaar geleden heb ik mijn lidmaatschap opgezegd. Dit had meerdere redenen:De vereniging waar ik lid was, werd opgeheven omdat het ledenaantal te ver terugliep en we geen teams meer konden samenstellen. Mijn team is overgestapt naar een andere vereniging, een paar dorpen verderop,  maar we werden al snel uit elkaar gehaald en de sfeer was toch anders dan bij ons eigen kleine cluppie. Bovendien moest ik er altijd ruim 20 minuten voor rijden en dat is best een ding als je gewend bent dat de sporthal op 5 minuutjes van je huis staat.In die periode kwam ik ook thuis te zitten met een burn-out en ontdekte ik dat ik hoogsensitief ben en fibromyalgie heb. Ik had al langere tijd last van pijntjes (vooral in mijn rug en schouder) en kon de late training op maandagavond eigenlijk niet aan (ik kwam daarna niet in slaap en had op dinsdag standaard barstende koppijn). Ik vond de trainingen ook meestal niet leuk, ik leefde vooral voor de wedstrijden. Maar de omgeving, de drukte en herrie in sporthallen, ging me steeds meer tegenstaan. Ik kwam er vaak ontzettend overprikkeld vandaan. Als laatste hadden we te maken met de coronacrisis. Ik kon toen ervaren hoe het was om op zaterdag niet de hele dag bezig te zijn met de sport. Het beviel enorm goed om in het weekend geen verplichtingen te hebben.Dus ik besloot om te stoppen. Ik verlang nog wel eens terug naar het spelletje spelen, maar alles eromheen (scheidsrechter zijn, rij afspraken maken, drukke sporthallen, bankzitten, late trainingen, volle zaterdagen etc.) mis ik totaal niet.

September 2015: Ik had een relatie van 8 jaar achter de rug, ben vanuit huis meteen gaan samenwonen en toen deze relatie eindigde weer bij mijn ouders gaan wonen. Ik stond vanaf mijn 18e ingeschreven bij een woningbouwvereniging en na een half jaartje zoeken (een aantal woningen mogen bezichtigen, ééntje afgewezen en een paar waar anderen voorrang hadden) kreeg ik eindelijk de sleutel van mijn allereerste eigen plekje. Ik was 27 en ging voor het eerst alleen wonen. Dat vond ik best spannend want ik had dus nog nooit eerder alleen gewoond en ten tweede was ik best wel angstig en ben altijd wel bang geweest om 's nachts alleen te zijn. Ik zei vroeger altijd: Ik wil nooit in een andere stad wonen dan Hellevoetsluis. (Nu realiseer ik me dat dat vooral een vorm van controle houden en zekerheid houden was). Maar nu verhuisde ik naar Brielle (weliswaar maar 10 minuten verderop met de auto, maar toch).Al snel voelde ik me helemaal thuis in mijn huis. Ik was niet persé bang, maar was wel blij dat ik op de 1e verdieping woonde. Dat voelde een stuk veiliger.Ik woonde midden in het centrum, stond binnen 1 minuut in de winkelstraat en had uitzicht op de kerk die de vrolijkste tonen speelde. Ik kon voor het eerst alles zelf bepalen en hoefde met niemand rekening te houden. Er ging een wereld voor me open. Ik voelde me zo vrij. Ik kon doen en laten wat ík wilde en er was niemand die er iets van vond of zei. Toch ging ik twee jaar later alweer samenwonen maar ik mis mijn oude huis nog altijd. Het was de beste tijd van mijn leven. Ik liep er vandaag langs en het maakt me nog altijd emotioneel. Brielle is dus wel speciaal voor me.

Ik ben, van mezelf, niet de beste slaper. Ik slaap heel licht waardoor ik door de zachtste geluiden of van het kleinste streepje licht langs de gordijnen al wakker word.Dat betekent ook dat slapen in dezelfde kamer, als iemand anders, bij mij zorgt voor veel frustratie. Iedere ademhaling, iedere snurk en elke draai kan ervoor zorgen dat ik óf niet in slaap val óf ervan wakker wordt. En als de routine van de ander dan ook nog eens niet overeenkomt met die van mij, is het helemaal één groot feest. Ik stelde voor om apart te slapen en ontdekte welke voordelen dat voor mij heeft. 

In november 2022 hadden mijn vriend (inmiddels ex) en ik een zespersoons vakantiehuis geboekt in Noord-Holland, aan het strand. We zouden een week lang in de luxe maisonnette met drie slaapkamers, twee badkamers en een sauna verblijven.Ik ging op dat moment al zo’n tweeënhalf jaar naar mijn psycholoog en was net begonnen met ademsessies. Ik leerde in die tijd steeds meer over mezelf en over mijn wensen en grenzen. Één van de dingen waar ik toentertijd erg tegenaan liep, was dat we verschillende wensen hadden als het ging om slapen.  

Ik doe niet aan pauze nemen.Het was 2017 toen ik voor het eerst een kantoor binnenstapte. Na 5 jaar werken in het onderwijs had ik de overstap gemaakt naar Coolblue. Ik kwam te werken in een kantoortuin waar op 20m van mijn bureau een keukentje was waar de koffie de hele dag stond te pruttelen en niet veel verder een recruitmentteam de hele dag zat te bellen.Vroeger al zei ik dat kantoorwerk niets voor mij was en toch was dit nu mijn werkplek. In pauzes ging ik niet mee naar de kantine. Want dáár was het veel te druk. Ik bleef alleen achter op de afdeling zodat ik even rust had en me kon voorbereiden tot de tsunami aan geluid me weer overspoelde. Ik at mijn boterhammetje achter mijn pc en in plaats van even de benen strekken of een kopje thee drinken, werkte ik gewoon door. Ik was enorm gefocust op mijn werk en sloot mezelf daarmee af voor alles om me heen. Het was een tijdlang mijn overlevingsstrategie. Als ik maar bezig was met mijn werk, dan kon ik me afsluiten voor de omgeving waarin ik als HSP volledig verzoop. Ook nu nog merk ik dat als ik ergens mee bezig ben, ik gewoon vergeet om pauze te nemen. Ik las laatst een artikel waar in stond dat HSP’s elke 30 minuten even een onderbreking kunnen gebruiken. 8 redenen waarom pauzes zo belangrijk zijn:

In de jaren dat ik een kantoorbaan had (tussen 2017-2022), sliep ik slecht, heel slecht. Vaak maximaal 4 uur per nacht. Niet omdat ik zo laat naar bed ging, maar omdat ik urenlang lag te piekeren. En hoe langer ik wakker lag, hoe gefrustreerder ik werd. Wat uiteraard niet hielp om in slaap te vallen.Achteraf gezien legde ik mezelf veel te veel druk op, ik stond 24/7 aan en nam geen rust. En dat zorgde ervoor dat ik 's avonds niet in slaap kwam. En daarnaast, zo weet ik nu, bevond ik me in een omgeving die totaal niet bij mij, als HSP, paste. Ik werkte in een kantoortuin en mijn bureau stond zo'n beetje naast de open koffiecorner en aan de andere kant zat het team van recruitment de hele dag te bellen.  Ik maakte mijn werk veel te belangrijk. Alles stond in het teken van werk.

Ik voel momenteel zoveel frustratie in mijn lijf.- Frustratie omdat ik zo lang een pleaser ben geweest.- Frustratie dat ik me zo heb laten leiden door meningen van alles en iedereen. - Frustratie dat ik leef vanuit belemmeringen en niet vanuit kansen.- Frustratie dat ik zo'n enorme control freak ben.- Frustratie dat ik mezelf tegen houd.- Frustratie dat ik me over zoveel dingen angstig voel. Ik ben continu in tweestrijd met mezelf. Ik wil het heel graag anders, maar het lukt me nog niet zo goed om ACTIE te ondernemen. Ik zit op sommige gebieden écht nog in de slachtofferrol en wat ik dan doe is mezelf opsluiten in mijn huis en series kijken. Wat ook weer leidt tot frustratie omdat ik weet dat het daar heus niet beter van zal worden. De drie dingen waar ik op dit moment het meest tegenaan loop, zijn:

Op een mooie, zonnige dag een paar weken geleden, ben ik een stuk gaan fietsen. 30 kilometer om precies te zijn. Ik fietste langs het Haringvliet tot aan het Spui en keerde daar om. Vanaf een afstand zag ik dat het fietspad, ter hoogte van een monument, werd geblokkeerd door een scootmobiel en een fiets. Mijn eerste gedachte was: "Wie zet die dingen nou midden op het fietspad als ze gaan pauzeren?"Toen ik dichterbij kwam, bleek dat de accu uit de scootmobiel was getrild en dus geen kant op kon. Ik ben afgestapt om te kijken of ik kon helpen.Vanaf de andere kant riep een wielrenner al van een flinke afstand dat hij eraan kwam. Waarschijnlijk had hij, net als ik, een eerste oordeel en vond iets van de blokkade op het fietspad. Ik realiseerde me dat ik inderdaad het fietspad nog meer blokkeerde en dat ik niet echt kon helpen, dus op dat moment ben ik verder gelopen om weer op mijn fiets te stappen en heb de mensen toegewenst dat het snel opgelost zou zijn. Op hetzelfde moment was de wielrenner bij ons aangekomen en met krakende remmen kwam hij tot stilstand. Hij zei tegen me: "Ja, dit is natuurlijk niet slim. Je had óf moeten blijven staan óf meteen moeten gaan lopen toen ik riep dat ik er aan kwam."Ik kon, zoals zo vaak in dit soort situaties, geen woord uitbrengen. Op het moment dat iemand zegt dat ik iets niet slim heb aangepakt of iets verkeerd heb gedaan, bevries ik. Huilend ben ik naar huis gefietst. Elke keer in een soortgelijke situatie vind ik het zo vervelend dat ik niets terug kan zeggen. Damn! Wat had ik graag willen zeggen dat hij geen idee heeft wat hij met me doet als hij zoiets tegen me zegt.Ik was al langere tijd 'op zoek' naar het moment dat dit patroon veroorzaakt heeft. Ik heb er boekjes over vol geschreven en sprak er vorige week nog over met mijn zusje en haar vriend. Ik had steeds wel ideeën, maar nooit écht het AHA-moment. Tot afgelopen week.Midden in de nacht schrok ik wakker uit een vreemde droom en op het moment dat ik rechtop in bed ging zitten, schoot er een herinnering van vroeger door mijn hoofd, die ik écht had verdrongen. Meteen wist ik, dit moet de oorzaak zijn! Ik herinnerde me ineens de fancy fair die we hielden op mijn basisschool. Ik zat denk ik in groep 8. Ik zag het beeld voor me dat een klasgenoot mij, verbaal, helemaal met de grond gelijk maakte omdat ik iets had gedaan wat ze niet oké vond. Ik probeerde me voor de geest te halen wat er was gebeurd waardoor ze zo boos op me was, maar ik besefte al snel dat ik geen details kon benoemen. (Hoe minder je van een situatie weet, hoe groter het trauma).Gisteren heb ik met mijn psycholoog dit trauma aangepakt. Nu is het even afwachten of ik veranderingen ga merken maar dat kan bijna niet anders want deze situatie voelde zo 'waar'.Conclusie: weer een mooie, grote stap gezet richting het vinden van mezelf. 

Vroeger keek ik elke avond naar de televisie. Al tijdens het eten ging hij aan en hij ging pas uit als ik naar bed ging. Als ik daar nu over nadenk, vind ik het eigenlijk een belachelijke gewoonte. De hele avond apathisch voor me uit staren en mijn brein met nóg meer prikkels vullen.Het was nou niet persé zo dat ik super interessante programma's keek. Het was meer kijken om het kijken. En het was ook niet zo dat ik me er beter door ging voelen of meer ontspannen. Eigenlijk vaak juist het tegenovergestelde. En toch bleef ik het doen, elke avond opnieuw. Nu ik weer op mezelf woon, ben ik mijn routines drastisch aan het veranderen. Ik kijk nog wel tv, maar meestal niet meer na het avondeten. Alle programma's die ik wil zien, neem ik op en kijk ik op een ander moment.In plaats daarvan, luister ik 's avonds naar rustgevende muziek.Daar zijn 4 redenen voor:

Ik kocht uggs toen niemand ze meer droeg, liet een pony knippen toen iedereen die alweer bij liet groeien.Ik had pas een Tamagotchie toen bij de meesten dat wezentje alweer was overleden en maakte pas Instagram aan toen iedereen daar al jaren op actief was. Tja, ik was, en ben waarschijnlijk nog steeds wel, diegene die altijd achter de feiten aanloopt. Terugkijkend kan ik me indenken dat dat er misschien mee te maken heeft dat ik nieuwe dingen altijd even op me moet laten inwerken (hsp dingetje) om te ervaren of het iets voor mij is. En zodra ik de beslissing heb gemaakt dat ik ergens wel in mee wil gaan, is er alweer iets nieuws hip.In mijn rol als ondernemer zal ik wellicht wat sneller beslissingen moeten leren nemen, gezien het feit dat je idealiter voor de markt uit wil denken, moet inspringen op kansen, niet bang moet zijn om foute keuzes te maken en niet moet afwachten tot het alweer voorbij is #leerpuntjeHet feit dat ik me hier bewust van ben, is al een eerste stap naar verandering en ik moet zeggen dat ik steeds vaker impulsieve beslissingen durf te nemen. De control freak in mij leert langzaam dat ik niet altijd hoef af te wachten hoe iets uitpakt of voor zekerheid moet kiezen. We zullen zien wat de toekomst brengt. 

Ik was gisteren de hele dag in het wellnesscentrum te vinden. Stipt om 10:00u stond ik voor de deur en om 18:00u ging ik weer richting huis. En het gekke is, het voelde of ik er maar een paar uurtjes geweest ben. De dag vloog voorbij. Ik had een arrangement geboekt inclusief thee met taart, een broodje bij de lunch en een massage van 25 minuten.Van te voren had ik mijn dag al helemaal uitgestippeld. Ik zou beginnen met thee en taart, om 11:00u mijn massage, dan lunchen en de rest van de dag zou ik een rondje maken langs alle sauna's en zwembaden. Ik had bij binnenkomst alleen nog helemaal geen zin in thee en taart, dus ik heb een rustig plekje opgezocht en ben gaan lezen (ja, écht). Ik vond lezen altijd zonde van mijn tijd. Ik ben geen fan, misschien dat dat iets te maken heeft met slecht kunnen lezen op de basisschool en altijd in de zwakke leesgroepjes gezet worden. Maar ik dwaal af. Om 10:45u ging ik richting de wachtruimte en om 11:00u werd ik op opgehaald voor mijn massage. Daarna de rustruimte opgezocht om even bij te komen en toen op naar de lunch, want inmiddels had ik wel trek. Een heerlijk broodje carpaccio en een ijskoude smoothie met passievrucht, kers, aardbei en mango later, verliet ik het restaurant om aan mijn rondje te beginnen. Ik was vorig jaar nog in dit wellnesscentrum geweest, en jaren geleden ook al eens, maar ik ontdekte allerlei faciliteiten die ik de vorige keer heb gemist. Na een kruidenbad, zoutsteensauna, infraroodsauna en wat andere baden en sauna's ging ik om 15:30u weer richting het restaurant voor thee en taart. Hier heb ik genoten van een heerlijke, maar machtige, red velvet taart en kruidige thee. Ondertussen heb ik zitten schrijven want ik had ook mijn schrijfboekje mee. Hierna ben ik op een ligbedje gaan liggen om nog wat te schrijven en lezen en ondertussen heb ik me vermaakt met kijken naar mensen die hun (huur)slippers kwijt waren. En dan vervolgens gewoon andere aantrekken, waarna de volgende persoon weer vreemd staat te kijken als zijn/haar slippers weg zijn. Na nog een poosje in de kleurensauna, besloot ik om naar huis te gaan. Vanmorgen bedacht ik me dat het wel heel fijn zou zijn om in een wellnesscentrum te wonen. En nee.. niet vanwege de sauna's, zwembaden of het lekkere eten. Maar juist omdat het veel makkelijker is om daar gewoon te 'zijn'. Geen afleiding van apparaten, niet het idee dat je steeds iets 'moet doen'. Als ik thuis ben, heb ik veel sneller last van verveling en heb ik snel de neiging om dan maar huishouden te gaan doen of te gaan snaaien. Terwijl als je in een wellnesscentrum bent, kunnen die dingen simpelweg niet. Het voelt veel makkelijker om me er dan bij neer te leggen dat ik niets hoef. Wat zou het fijn zijn als ik dat thuis ook zou kunnen ervaren #newgoal

Mijn wekker ging stipt om 6 uur. Om half 8 kwam ik aan op mijn werk. Mijn lunch at ik achter mijn bureau, terwijl ik doorwerkte. Als ik tegen 6 uur thuis kwam, begon ik meteen aan het avondeten. Al tijdens het eten ging de tv aan en ik kwam niet van de bank af tot ik naar bed ging.Maar zodra ik in bed lag, kon ik niet slapen en ik raakte met de minuut gefrustreerder. * “Ik ben op tijd naar bed gegaan en nu slaap ik nog steeds niet.”* “Hoe kom ik morgen de dag door?”* “Ik wil zo graag slapen!”* “Ik ben hier zo klaar mee!”* “Waarom lukt het nou steeds niet?”Ik sliep maximaal vier uur per nacht en dat ging ten koste van mijn gezondheid. Steeds vaker kwam ik thuis, uit mijn werk, met barstende hoofdpijn. Ik was enorm overprikkeld en had een kort lontje. Ik wilde zo graag rust ervaren, langere nachten slapen en vooral minder piekeren. Tijdens coaching en cursussen kreeg ik drie grote inzichten die mij hebben geholpen om minder vaak te piekeren en daardoor beter te slapen. 1. Rustmomenten inplannen gedurende de dag. Tussentijds al prikkels verwerken zodat dat niet allemaal verwerkt hoeft te worden als ik in bed lig. 2. In het hier en nu zijn. Piekergedachten gingen bij mij vaak over het verleden of de toekomst en dat zijn gedachten waar je geen invloed op hebt want óf het is al gebeurd en je kunt het niet meer veranderen óf het moet nog gebeuren en je kunt het niet voorspellen. 3. Loslaten en accepteren.Ik probeerde mijn slaap zo enorm te controleren dat alles wat afweek van mijn plan veel frustratie opleverde. En die frustratie hielp niet om beter te slapen. Ik mocht leren accepteren dat niet elke dag hetzelfde is en dat mijn hoofd soms vol zit. Ik mocht veel meer denken in oplossingen in plaats van in beperkingen.Het resultaat is dat ik mezelf nu veel minder druk opleg om goed te slapen. Het is zoals het is en dat ik oké. Als ik nu een korte nacht slaap, zeg ik tegen mezelf: “Ik had blijkbaar niet veel slaap nodig vannacht.”

Vandaag is het precies een jaar geleden dat ik mijn relatie verbrak. Dit was één van de moeilijkste beslissingen die ik ooit heb gemaakt want ik koos daarmee écht voor mezelf en dat was ik niet gewend. Ik zette mezelf altijd op de tweede plaats en hechtte altijd veel meer waarde aan hoe een ander zich voelde. Daarbij voelde ik enorm veel angst. Angst voor zijn woede en dat hij me direct te deur zou wijzen, angst om vrienden te verliezen en alleen achter te blijven (we hebben een gezamenlijke vriendengroep).En hoewel er zeker vrienden zijn die er moeilijk mee om kunnen gaan, ben ik over het algemeen niemand kwijtgeraakt. Mijn ex en ik gaan ook nog goed met elkaar om en zien elkaar bijna elke week bij de pubquiz. Wel merk ik de laatste weken een verandering in mezelf. Tijdens het luisteren naar muziek ben ik twee keer spontaan in huilen uitgebarsten bij het horen van liedjes die gaan over het verbreken van een relatie (Sometimes love ain't enough van O-town & All I Ask van Adele). Blijkbaar heb ik eindelijk de rust gevonden om aan het verwerkingsproces te beginnen. Het is, in mijn ogen, ook vrij logisch dat ik die rust nog niet vond in de 9 maanden dat we nog samenwoonden omdat je dan nog midden in de situatie zit. Ik heb ook echt het gevoel gehad dat mijn leven op pauze stond. En daarna moest ik wennen aan mijn nieuwe situatie, mijn nieuwe omgeving, nieuwe huis (zeker als HSP neemt dat allemaal wat meer tijd in beslag). Maar ik ben nu dus op het punt aangekomen dat ik het kan gaan verwerken =).

Het is zaterdagavond tegen twaalven en we zitten met onze vriendengroep nog in de kantine van de sporthal waar we die middag onze volleybalwedstrijden hebben gespeeld. Vanuit de ghettoblaster klinken de tonen van onze zelf samengestelde playlist, het volume zo hard dat we bijna moeten schreeuwen om elkaar te kunnen verstaan. Het bier vloeit rijkelijk (sapjes voor mij) waardoor de stemming steeds joliger wordt. Dan opeens, uit het niets, ben ik er klaar mee. Ik kan geen geluid meer horen en wil heel graag naar huis. Ik vraag aan mijn (toenmalige) vriend of we alsjeblieft kunnen gaan. Op het moment dat hij deze woorden hoort, slaat zijn stemming om en waar hij de hele avond biertjes achterover tikt alsof het water is, neemt hij nu steeds maar een klein slokje om het afscheid met minstens een half uur uit te stellen. Ik word met de minuut chagrijniger en heb nog net niet het punt van hysterie bereikt als we eindelijk in de auto stappen. Pas jaren later begreep ik dat dit het schoolvoorbeeld van overprikkeling is. Dat gevoel wil ik niet graag nog eens meemaken en daarom doe ik er alles aan om dat te voorkomen.

Het was een heftig jaar met veel veranderingen.- In januari ging ik voor het eerst alleen op vakantie;

Ik zat op de bank en opende Spotify om mijn playlist op te zetten. Maar op dat moment dacht ik: “Ik heb helemaal geen zin in muziek”. Ik pakte mijn schrijfboekje en begon te schrijven, Maar na twee zinnen dacht ik: “Ik heb helemaal geen zin om te schrijven”. In plaats daarvan deed ik dit:Ik opende Netflix en zette een film op. En na die film keek ik nog een paar afleveringen van een serie. Ik vroeg mezelf: “Is het erg dat ik nu tv kijk in plaats van dat ik mijn avondroutine volg?”Het antwoord: “Nee, dit is helemaal niet erg!” Zolang je je maar bewust bent van de gevolgen van jouw keuzes.Als ik tv kijk voor ik ga slapen, lig ik langer wakker. Dat is het risico dat ik daarmee neem. 

"Groeien gaat met ups en downs," waarschuwde mijn ademcoach me anderhalve week geleden. Op dat moment zat ik nog lekker in de 'up'. Ik voelde me sterk, geïnspireerd, had ideeën en sprak met mezelf af dat ik me niet meer zou laten tegenhouden.Maar een paar dagen later stortte 'mijn flow' volledig in. Ik ging heel even mijn grenzen over en sindsdien voel ik me 'down'.Dus deed ik dit: - Ik heb het quizzen en sporten afgezegd en hang in plaats daarvan voor de tv.- Ik negeer berichten want ik heb even geen behoefte aan contact.- Ik stop met posten omdat ik niet weet wat ik moet delen als ik me zo voel. Kortom: de kluizenaar in mij heeft de leiding tijdelijk overgenomen.Angsten en belemmerende overtuigingen krijgen vrij baan.Die voel ik momenteel vooral met betrekking tot ondernemen. Ik durf mijn aanbod niet de wereld in te slingeren en vind alles wat ik doe niet goed genoeg. Gisteren, toen ik een serie aan het kijken was, die in Parijs speelde, had ik de behoefte om direct mijn koffer te pakken. Alleen vroeg ik me ook meteen af of deze intuïtieve plannen, op dit moment, niet een manier zijn om te kunnen vluchten. Eén van mijn doelen voor dit jaar is om alleen naar het buitenland te gaan. Ik ben afgelopen jaar een paar keer alleen weg geweest in Nederland, maar ik durfde tot nu toe nog niet de grens over. Dat heeft er deels mee te maken dat ik vliegangst heb én het niet zie zitten om urenlang in mijn eentje achter het stuur te zitten want dat zorgt nogal snel voor overprikkeling. Ik heb bedacht dat ik dit jaar een treinreisje wil maken. Ik heb bijvoorbeeld al onderzoek gedaan naar een tripje Londen. Maar gisteren had ik dus sterk de behoefte om de trein te pakken naar Parijs. Een bezoekje aan het buitenland lijkt op dit moment de 'easy way out'. Ondanks dat dat ook buiten mijn comfortzone is, voelt dat makkelijker te overwinnen dan iets gaan verkopen via internet.Dus ik sta nu voor de keuze: Vluchten of doorzetten?

Vroeger keek ik avondenlang naar de televisie, totdat ik vond dat het tijd was om te gaan slapen. Als ik eenmaal in bed lag, lag ik nog lang wakker omdat dat het eerste moment van de dag was waarop er geen prikkels op me werden afgevuurd. Al die opgestapelde prikkels die ik gedurende de dag niet heb kunnen verwerken, passeerden de revue. Het duurde soms uren voordat ik eindelijk in slaap viel want ik had mezelf inmiddels zo boos gemaakt dat ik maar niet in slaap viel, dat het helemaal niet meer lukte. Inmiddels heb ik dit drastisch aangepakt. Ik neem de tijd om de dag af te sluiten en alle prikkels te verwerken voordat ik ga slapen. Zodra het begint te schemeren, steek ik kaarsjes aan en zet mijn zoutlamp aan. Ik open mijn afspeellijst met rustgevende muziek in Spotify en druk op play. Ik kruip op de bank met een warme kop thee en een zacht dekentje en geniet van de muziek. Terwijl de muziek speelt, pak ik mijn notitieboekje en begin te schrijven. Ik schrijf over alles wat ik heb meegemaakt die dag en verder over alles wat in me opkomt. Wanneer ik besluit te gaan slapen, ga ik een half uurtje op mijn spijkermat liggen. Door me te concentreren op de tintelingen in mijn rug en schouders, ervaar ik de ontspanning waardoor ik snel in slaap val. Wil je ook genieten van rustgevende muziek voor het slapen? Ik deel mijn playlist graag met je. Klik hier en je ontvangt hem snel. 

Ik heb altijd heel veel moeite gehad met iedereen in mijn omgeving die heel erg 'aanwezig' was. Van die mensen die voor de zoveelste keer hetzelfde verhaal vertellen en daarmee heel veel tijd en energie van een ander opeisen. Van die mensen die heel erg beweeglijk en uitbundig zijn en die het hardst lachen om hun eigen grappen. Ik zou ze kunnen omschrijven als opscheppers maar eigenlijk zijn het waarschijnlijk gewoon de mensen met superveel zelfvertrouwen. Mensen die dit gedrag vertonen, zitten heel erg in mijn allergie. Vooral omdat ik absoluut niet zo ben. Ik was altijd op de achtergrond, beheerst en mijn verhalen hield ik het liefst zo kort mogelijk, snel maar weer iemand anders aan het woord laten voordat ik rood werd en ging struikelen over mijn woorden. Maar nu ik ondernemer ben, moet ik zichtbaar zijn en dat voelt voor mij heel erg onnatuurlijk want ik wil absoluut niet gezien worden als iemand die steeds de aandacht opeist. Ik heb continu de angst dat mensen gek van me worden en dan vooral vanwege het feit dat ik verhalen meerdere keren vertel of straks mijn aanbod steeds deel. (I know, ik heb hier geen invloed op).Om die reden voelde (en eigenlijk nog steeds wel) ik een enorme blokkade om zichtbaar te zijn en vooral om te spreken op camera. Ik ben niet goed in het vertellen van verhalen omdat ik mijn verhalen altijd in hooguit één of twee zinnen vertelde zodat de aandacht weer snel van mij af kon. In een therapiesessie met mijn ademcoach waarin we een opstelling deden, heb ik de blokkade om op camera te spreken in elk geval doorbroken. Verhalen vertellen vind ik nog altijd heel lastig en zeker in nieuwe situaties ben ik nog die enorm stille meid die in een hoekje kruipt. Dit is ook waarom ik heel erg twijfel om binnenkort alleen naar een feestje te gaan. Uit angst om er, voor de zoveelste keer, als 'kroegvulling' bij te staan, zonder met iemand te durven praten. 

Sinds een paar weekjes gaat wandelen me best wel gemakkelijk af.Ik wandel zonder al teveel moeite anderhalf uur en soms zelfs langer.Vorige week maakte ik zelfs een wandeling van drie uur.Oké, dat was niet wat ik van plan was en na twee uur begon het behoorlijk zwaar te worden..Tegen de tijd dat ik thuis was, kon ik mijn ene voet amper nog voor de andere krijgen, maar hé, zonder al te veel mentale struggles volbracht ik deze wandeling van zo'n 13 km.Een paar weken geleden nog maar kreeg ik mezelf haast niet van de bank om te gaan wandelen. Alleen al de gedachte bij de inspanning die het kostte om de deur uit te gaan, maakte dat ik niet ging.En dus bleef ik zitten waar ik zat en opende de Netflix-app op mijn tv.Maar in een paar weken tijd is alles anders.Ik kan twee redenen bedenken voor deze omslag.1. In mijn laatste ademsessie hebben we het gehad over zijn- energie en doe-energie.Ik was altijd iemand die niets doen (en dus zijn), niet nuttig vond. Ik was altijd met iets bezig en zat nooit stil. Alles moest zichtbaar resultaat geven.En...2. Ik woon sinds een paar weken (9 om precies te zijn) weer alleen.Toen ik nog samenwoonde, voelde ik me altijd 'nodig'."Ik kan niet te lang wegblijven want stel je voor dat...."Dit is iets wat ik ook heel erg zie bij mijn moeder. Zij voelt zich ook altijd nodig. En toen ik vorige week op de uitvaart van mijn oma hoorde dat zij er heel erg tegenop heeft gezien dat haar kinderen uit huis gingen, kon ik niets anders bedenken dan dat ze gedacht moet hebben dat ze dan niet meer nodig was.

Yep, het is eindelijk zover. Ik ben 35 en aangekomen in mijn pubertijd. Waar mijn leeftijdsgenoten van de middelbare school zich gingen afzetten tegen hun ouders, deden waar ze zelf zin in hadden, uitgingen en noem maar op, was ik die meid die aan haar ouders vroeg of ze 's avonds met vriendinnen bij het winkelcentrum mocht afspreken (terwijl de winkels allang dicht waren). Uiteraard was het antwoord: "Nee." Ik ben nooit de confrontatie aangegaan, ik ging gewoon naar mijn kamer en vermaakte me met cu2 en MSN. Ik ging niet uit (op een enkele keer na dan), ben nog nooit dronken geweest en luisterde braaf naar mijn ouders. En ik was het echt niet altijd met ze eens, ik vond dat ik prima 's avonds met vriendinnen bij het winkelcentrum kon afspreken maar ik maakte er geen punt van. Ik was makkelijk, ik had geen zin in gezeik.  Ik heb heus wel eens dingen stiekem gedaan, zoals bijvoorbeeld afspreken met mijn eerste vriend terwijl mijn ouders verboden hadden om hem te zien (ze vonden het niks). Maar ik heb me nooit écht afgezet en ben nooit echt mijn eigen persoon geworden. Ik ben altijd een pleaser geweest en heb altijd gedaan wat anderen van mij verwachtten (althans, wat ik dacht dat anders van mij verwachtten).TOT NU!Want ik leer steeds beter voor mezelf te kiezen, voor mezelf op te komen en te luisteren naar mijn gevoel. Ik heb soms zin om overal tegenaan te schoppen, ben lekker recalcitrant en kan soms flink sarcastisch reageren. Oftewel: ik ben lekker aan het puberen =) 

Pas sinds de corona-crisis en het verplicht thuiswerken zie ik in dat ik vooral leefde om te werken.Ik was alleen maar bezig met werk! Dag in, dag uit!Zodra mijn werkdag erop zat, ging de focus naar de dag erna. 

Over twee maanden ben ik 4 jaar in therapie. Ik startte daar in februari 2020 mee omdat ik het mezelf eindelijk waard vond om dingen aan te pakken. Ik wilde mijn trauma's verwerken (zoals de ongezonde relatie met mijn eerste vriend, het overlijden van mijn beste vriendinnetje, enz.) en ik wilde stoppen met mezelf continu maar weg te cijferen tegenover anderen. En hoeveel ik ook gegroeid ben de laatste 4 jaar, nog niet eerder heb ik ervaren wat ik afgelopen week heb ervaren. Op een avond lag ik in bed en plotseling voelde ik sterk de behoefte om een andere rol te spelen. De rol die ik nu al zo'n 23 jaar speel (die van pleaser en stille, grijze muis), begint eindelijk plaats te maken voor de ware Amanda. Zo voelde het in elk geval. Ik realiseer me dat ik met elke therapiesessie dichter bij mijn kern ben gekomen, maar dit was de eerste keer dat ik echt het gevoel had dat mijn hoofd boven het wateroppervlak uitkwam en ik écht kon ademhalen. Jarenlang heb ik het gevoel gehad dat ik geen kant op kon en constant weer kopje onder werd geduwd. Tot nu dus. En hoewel ik me nog wel in mijn eentje op open zee bevindt, geïsoleerd en ver weg van de bewoonde wereld, heb ik er vertrouwen in dat ik stukje bij beetje weer dichterbij zal komen. Conclusie: Ik ben nog niet waar ik wil zijn, but i'm getting there!

Het was 6 december, de dag na de Sinterklaasviering bij ons op school. Ik was zoals elke ochtend om half 8 aanwezig om mijn dag voor te bereiden. Mijn collega’s arriveerden vaak tegen 8u. Nietsvermoedend schreef ik de dagplanning op het bord toen plotseling de vader van een leerling woedend mijn lokaal binnen stormde. Hij kwam heel dicht bij me staan waardoor ik geen kant op kon en schreeuwde dat zijn kind de dag ervoor huilend en woedend thuis was gekomen uit school omdat Sinterklaas onaardige dingen had gezegd. Hij beweerde dat hij de gemaakte video had gezien en dat hij het gezicht zag vertrekken op het moment dat Sinterklaas tegen zijn kind sprak. Dat rekende hij mij aan omdat ik, als leerkracht, verhaaltjes voor het grote boek had aangeleverd. Ja, ik heb verhaaltjes aangeleverd voor het grote boek en ja, ik had soms wat moeite met deze leerling waardoor het soms lastig was om het positieve te zien (hoe erg ik dit ook vind want mijn overtuiging is: ‘elk kind heeft iets leuks, hoe moeilijk ze het je soms ook maken’). Ik had deze leerling al meerdere jaren achter elkaar in de klas en het was een leerling die wat dat betreft lijnrecht tegenover mij stond, als persoon.Maar het was absoluut niet mijn intentie om iemand te kwetsen. Ik was me oprecht van geen kwaad bewust.De rest is eigenlijk één grote waas (hoe minder je erover kan herinneren, hoe groter het trauma).Volgens mij had een collega hem de school uit zien stormen en kwam naar me toe om te vragen wat er gebeurd was. Ik kan me niet herinneren of ik direct weer zelf voor de klas heb gestaan of dat iemand de klas heeft opgevangen. Het enige dat ik nog wel weet, is dat ik later hoorde dat hij de videobeelden helemaal niet had gezien. Om nog even terug te komen op de titel van dit blog. Ik vind ‘bedreiging’ heel heftig klinken, net als dat ik vroeger ‘trauma’ heel heftig vond klinken. Want zo extreem was het nou toch ook weer niet? Ik denk, bij bedreiging, meteen aan een mes of pistool. Maar ik realiseer me ook dat het een interpreteerbaar begrip is. Op het moment dat iemand zo dicht in jouw persoonlijke ruimte komt, voel je de dreiging. Je lichaam gaat in de overlevingsstand (vluchten, vechten of bevriezen). Mijn psycholoog noemde het ook ‘grensoverschrijdend gedrag’. Ook daar heb ik een heel ander beeld bij (ook een interpreteerbaar begrip). Maar eigenlijk is dat wel wat het is. Hij ís een grens overgegaan door mij op die manier te benaderen. Hij heeft mij angst bezorgd. Angst waar ik tot op de dag van vandaag nog steeds last van heb, onder andere bij het runnen van mijn bedrijf. Want hoe ga ik ooit met mensen in contact komen als ik continu bang ben om iets fout te doen?

Meerdere uren per dag besteedde ik er aan. Zodra ik thuis kwam uit school en mijn huiswerk had gedaan, kon ik eindelijk weer verder. Ik dook er vol in en zocht alles tot in de puntjes uit. Mijn ouders vroegen regelmatig of ik ook nog eens een keer gezellig beneden kwam zitten, maar nee, ik bracht mijn uren door op mijn zolderkamertje, achter mijn computer. Wat ik al die tijd aan het doen was? - Ik zat op cu2 (voor mensen uit mijn generatie was dat HET ding).Je eigen website maken met html-codes. Geweldig vond ik het. En nee, ik was niet het type dat één lange websitepagina had met allerlei lijstjes en 'I love you in 50 talen'. Ik was vooral bezig met het bestuderen van de brongegevens van andere pagina's om zo de mooiste creaties te maken die klikbaar waren en waar het scrollbare tekstvakje precies op de juiste plek stond want een millimeter naast het daarvoor bestemde blokje in de achtergrondfoto was echt 'not done'. Laatst vond ik op mijn harde schijf de word-bestanden waarin ik alle html codes van mijn gemaakte cu2 pagina's heb opgeslagen want ik maakte natuurlijk elke week een hele nieuwe pagina (oke, misschien overdreven, maar ik heb wel een bestandje of 20-25). Ik heb ze nog een keer op mijn website geplakt, maar helaas komt er niets tevoorschijn. Ik zou het zo grappig vinden als ik het nog ergens zou kunnen plakken en terug kan zien. Soms mis ik het wel, het commitment dat ik toen had. Om ergens helemaal in te duiken en niet los te laten totdat ik gevonden had wat ik zocht of totdat het lukte wat ik in gedachte had. Dat is al een tijdje ver te zoeken. Nu merk ik vaak dat ik helemaal geen zin heb om ergens in te duiken en tot op de bodem uit te zoeken, ik haak af wanneer het te ingewikkeld wordt en te lang duurt. Maar ik hoop in mijn ondernemersreis om dit terug te vinden, het is mijn doel om die passie te vinden en in de flow te komen zodat het me weer net zo makkelijk afgaat al vroeger.

Drie dagen voor mijn verhuizing was ik bij mijn psycholoog. We hadden het over de dag dat het allemaal moest gaan gebeuren en hoe ik me erover voelde. Ik voelde me ten eerste erg bezwaard om hulp te vragen omdat een aantal van mijn vrienden de week ervoor al een hele dag was komen klussen en ik vond het vervelend om opnieuw hulp te moeten vragen. Ik doe het liefst alles zelf en val niemand lastig. Ik heb al vroeg geleerd om mijn eigen boontjes te doppen. Maar ik realiseer me ook dat het alleen niet zou lukken. Daarnaast voelde ik vooral angst. Angst dat andere mensen over mijn grenzen zouden gaan en hun eigen plan zouden trekken omdat ik niet in twee huizen tegelijk kon zijn. Acht jaar geleden woonde ik ook samen en liep mijn relatie stuk. Ik herinner me nog goed dat ik totaal geen overzicht had tijdens de verhuizing, dat iedereen alles in dozen stopte en ik geen idee meer had waar dingen gebleven waren. In plaats van deze situatie terug te halen, deden we voor het eerst EMDR op een toekomstige situatie. Ik zag mezelf stil staan in een ruimte en alles en iedereen raasde langs me heen. Ik had totaal geen overzicht en iedereen ging zijn eigen gang. Op dat moment werden mijn benen enorm zwaar. Ik wilde weg, vluchten, maar dat ging niet. Ik stond, als aan de grond genageld en kon geen kant op. Drie dagen later stonden een aantal vrienden en mijn ouders op de stoep om te helpen verhuizen. Ik voelde geen angst meer en alles ging best wel voorspoedig. We hadden een aanhanger gehuurd om grote meubels mee te vervoeren en mijn ouders reden heen en weer om dozen op te halen en weg te brengen. Ondertussen bleef ik in het oude huis om meer dozen in te pakken. Om te voorkomen dat mensen dozen zouden opentrekken, heb ik mijn grenzen aangegeven en gezegd dat ik de dozen graag allemaal zelf wilde uitpakken. Ik had verwacht dat er ondanks mijn aanwijzingen nog wel eigenwijze mensen zouden zijn die toch alvast dozen gingen openen, maar dat is niet gebeurd.Inmiddels woon ik een week op mezelf en heb ik bijna alles uitgepakt. Oké, ik had mezelf hier meer tijd voor gegeven, alleen ik was op zoek naar mijn bestek en heb alle dozen daarom opengetrokken en dan kun je ze maar beter gelijk uitpakken. Ik heb mijn bestek trouwens nog niet gevonden, maar er staan nog wat plastic bakken in de schuur die ik nog niet heb bekeken. Dus dat ga ik morgen maar eens doen. 

Het was een paar minuten voor half 11, nog even en dan heb ik de wekelijkse call met mijn teamleider. Waar ik me de hele week best wel gespannen heb gevoeld, voelde ik dat op dit moment eigenlijk helemaal niet. Ik wist dat in dit overleg het onvermijdelijke gesprek over mijn contract zou komen.Toen ik begon aan deze baan wist ik dat het tijdelijk zou zijn maar gedurende de afgelopen maanden werd regelmatig tegen me gezegd dat ze me graag zouden behouden. Echter kwam daar achteraan dat dit hoogstwaarschijnlijk onmogelijk zou zijn. Tot vorige maand was ik ervan overtuigd dat ik geen verlenging zou krijgen, maar toen gebeurde er van alles waardoor het erop leek dat er toch een mogelijkheid bestond om mijn contract te verlengen. Om die reden was ik de afgelopen week best wel gespannen. Want waar ik eerst volledig wist waar ik aan toe was, was dat gevoel ineens helemaal verdwenen en miste ik de controle. Plotseling was alles onzeker. Het zorgde bij mij voor stress, irritaties, piekeren enz. Diep van binnen wist ik eigenlijk wel dat ik helemaal geen verlenging wilde. Het waren vooral de leuke collega's en de complimenten die ik kreeg die me aan het twijfelen brachten. Waardering die ik niet altijd gevoeld en gekregen heb. Ik heb twee keer eerder meegemaakt dat ik weg moest bij een bedrijf en beide keren ging dat niet op een leuke manier. De eerste keer was toen ik nog in het onderwijs werkte. Ik had een vaste aanstelling voor anderhalve dag (12u). Ik werkte op een hele leuke school sinds mijn afstudeerstage, maar met de komst van een nieuwe directrice werd besloten om mij over te plaatsen naar een andere school van waaruit ik weer invalwerk moest gaan doen. Ik werd voor een invalklus een half jaar lang geplaatst in een kleuterklas. Op een ochtend in juni kwam ik op school aan en iedereen had een gesprek met de directeur gehad over de invulling van het volgende schooljaar. Behalve ik. Toen ik verhaal ging halen werd en koud gezegd dat ik niet op deze school kon blijven en dat ik het bestuur maar moest bellen over hoe verder. Dat deed ik maar daar werd ik afgewimpeld. Omdat ze vergeten waren de telefoon op mute te zetten, hoorde ik ze over me praten en zeggen dat ze me niet wilden spreken. Ik heb opgehangen en direct teruggebeld. Dit was de eerste keer dat ik ECHT voelde dat ik boos was. Ik kreeg te horen dat de persoon die ik nodig had niet aan de telefoon kon komen omdat ze in vergadering zat. Ik zei: "Dan zorg je maar dat ze aan de telefoon komt want ik wil haar nu spreken. Ik heb haar net horen zeggen dat ze mij niet wil spreken dus die vergadering waar je het over hebt is onzin." Het kwam erop neer dat ze me niet wilden plaatsen en dat ze van me af wilden. Uiteindelijk ben ik dus weggegaan met een VSO.De tweede keer was vlak na mijn burn-out. Ik was aan het re-integreren en werkte 18 uur per week toen ik mijn baan bij Coolblue op zei. Ik had een nieuwe baan gevonden waarbij de sollicitatiegesprekken (online vanwege corona) erg leuk waren en ik meteen een klik voelde met de collega's in het team. Ik startte meteen met 36 uur per week werken en dat was zwaar maar ook fijn om te merken dat ik dat weer aan kon. De eerste maanden waren heel leuk. We hadden super veel lol met elkaar en ik voelde me helemaal thuis in het team maar van de één op de andere dag sloeg de sfeer helemaal om. Gevoelig als ik ben had ik dit meteen door. Ik voelde me niet meer veilig, had het gevoel dat mijn teamleider geen tijd en energie meer voor me overhad. Ik wist al wat er zou gaan gebeuren. Ik voelde aan alles dat ze niet van plan waren om mijn contract te verlengen. Ik schrok er dan ook niet van toen het hoge woord eruit kwam. Deze traumatische ervaringen hebben er aan bijgedragen dat ik me nog altijd niet goed genoeg voel en enorm veel last heb van het feit dat iemand anders me moet beoordelen of iets van me moet vinden. Het voelde voor mij heel erg als afgewezen worden terwijl ik letterlijk mijn benen onder me vandaan liep om alles zo goed mogelijk te doen. Daarom was het enorm fijn om van te voren al te weten dat mijn huidige baan voor 4,5 maand zou zijn en daarna ophield. Het feit dat er toch even een mogelijkheid leek om te kunnen blijven, triggerde mijn gevoelens van de eerdere afwijzingen uit het verleden. Maar ik kan oprecht zeggen dat ik helemaal oké ben met de uitkomst en dat ik blij ben dat we elkaar hebben kunnen helpen en ook dat ik heb mogen ervaren dat het anders kan, dat ik waardering heb gevoeld.Nog een maandje knallen en daarna zie ik wel weer wat er op mijn pad komt. 

De afgelopen twee maanden heb ik veel stress ervaren. Voor mijn gevoel kwam alles tegelijk op me af. Een nieuwe baan, een nieuw huis en alles wat daarbij komt kijken. De extra uren die ik gewerkt heb toen mijn collega op vakantie was, het klussen en inrichten van mijn nieuwe huis. Het voelt allemaal als heel veel. Ik merkte al meteen dat ik naast mijn baan weinig energie overhield om aan mijn eigen business te bouwen, maar nu met het huis erbij heb ik daar hélemaal geen puf meer voor. Eigenlijk ook niet voor het klussen. Ik wilde graag zoveel mogelijk zelf doen en heb steeds gezegd dat ik geen haast heb omdat ik niet op straat wordt gezet maar ik begin steeds meer te beseffen dat ik hier gewoon erg graag weg wil. Dus dat botste de laatste tijd heel erg met elkaar. Het kluswerk voelt aan als heel groot en onoverzichtelijk en het gaat daarom ook veel te langzaam naar mijn zin. Ik ben zelf ook niet al mijn vrije dagen aan het klussen, want door alle stress, drukte en fysieke klachten die ik de afgelopen tijd heb ervaren, heb ik juist ook mijn rust nodig en die probeer ik zoveel mogelijk te pakken. Mijn ouders zijn een aantal dagen geweest om te schuren, afplakken en verven. En een vriend gaat af en toe een uurtje wat stucwerk doen. De afgelopen weken merkte ik heel erg dat ik er tegenop zag om iets te gaan doen. Ik realiseerde me dat zelf klussen misschien wel leuk is, als je echt de tijd ervoor kunt nemen. En ondanks dat ik geen deadline heb, zorgt hier blijven wonen ook niet voor rust. Het voelt zwaar, echt als de laatste loodjes. Ik voel me loom, traag en ben niet vooruit te branden. Ik wil graag vooruit, maar ik voel stilstand en ik heb pasgeleden ontdekt dat ik heel vaak met mijn gedachten al in de toekomst ben. Zo ook in dit geval. Ik zie mezelf er al wonen, ik zie hoe het eruit moet komen te zien, maar telkens als ik dan in mijn huis aanwezig ben, zie ik dat het nog niet zover is en dan ervaar ik frustratie over wat er nog allemaal moet gebeuren. Vorig weekend zei iemand tegen me: "Waarom besteed je het dan niet uit?" Meteen gingen er allerlei beperkende gedachten door mijn hoofd. - Ik wilde het graag zelf doen.- Uitbesteden is duur.- Waar vind ik iemand.- Wanneer heeft diegene dan tijd.- enz.Maandag zat ik in de auto naar de sportschool en mijn hoofd draaide overuren. De vraag ging weer door mijn hoofd. "Waarom besteed je het niet uit?" En ik dacht: "Ja, waarom eigenlijk niet?" Ik voelde dat de gedachte om zelf niet te hoeven klussen en nadenken over het klussen me al direct heel veel rust bracht. Maar direct kwamen ook de stemmetjes weer op. Geld is een grote trigger voor me. Dat heb ik van mijn ouders. Zij zijn altijd zuinig geweest en hebben me altijd verteld dat geld sneller op gaat dat je denkt, dat je moet sparen en geen onnodige uitgaven moet doen. Maar toch besefte ik dat de rust die het me brengt op dit moment veel meer waard is dan wat het zou moeten kosten. Dus die middag heb ik meteen offertes opgevraagd bij verschillende bedrijven. Helaas nog geen reacties op gekregen. Alles komt toch weer terug bij dat ene woord wat me de laatste tijd al vaker mooie dingen heeft gebracht. 

Op 17 juli plaatste ik een blog over een huis dat me werd aangeboden via een vriendin van mijn zusje, maar wat ik heb afgeslagen. Op 18 juli kreeg ik plotseling een mail in mijn inbox met een uitnodiging voor een huis in mijn eigen stad. Ik reageerde via de woningcorporatie zo'n beetje op alle huizen die in mijn stad of omliggende dorpen beschikbaar kwamen. Of het nu 'groene' huizen waren (huizen waarbij ik aan de voorwaarden voldeed) of 'oranje' huizen (huizen waarbij andere mensen voorrang zouden krijgen). Er kwam ontzettend weinig online. Twee huizen per maand was veel. Ik had deze uitnodiging ook totaal niet zien aankomen. Bij het sluiten van de advertentie was ik nummer 19 op de lijst. Het was een oranje huis met voorrang voor mensen van 55+. In de mail stond dat ik als nummer 8 werd uitgenodigd voor de bezichtiging. Er stond een datum en een tijdstip waarop ik welkom was. Ik moest alleen even laten weten of ik zou komen.Ik vroeg mijn vader om met me mee te gaan en op de toegewezen datum en tijd stonden we er voor de deur. Ik mocht meteen doorlopen naar binnen. De andere twee genodigden op mijn tijdstip waren er niet en dus konden we op ons gemak de hele woning bekijken. De medewerker van de woningbouw vertelde dat ik serieus kans maakte op de woning omdat ik nummer 4 was. De andere mensen voor mij hadden waarschijnlijk laten weten niet te zullen komen. De medewerker legde uit dat nummer 1 waarschijnlijk nee zou zeggen, nummer 2 niet is komen opdagen en nummer 3 had zijn bezichtiging net gehad en daarvan wist ze niet of hij oprechte interesse had. Oftewel.. Ineens was ik bijna zeker nummer 2. Na de bezichtiging begon het lange wachten. Ik had mijn papieren ingestuurd en zat vijf dagen in spanning. Ik remde mezelf in mijn enthousiasme omdat ik bang was een enorme klap te krijgen wanneer ik 'nee' te horen zou krijgen. 's Avonds kwam ik niet in slaap omdat ik al piekerend het huis aan het inrichten was. Ik kreeg allerlei klachten; extra last van mijn gewrichten, mijn nek zat vast en alles voelde zwaar (volgens mijn ademcoach omdat ik het stromen van de energie remde).Na vijf dagen kwam het verlossende telefoontje. "Ik heb zojuist je papieren gecontroleerd en wat ons betreft kun je de woning huren." Grote vraagtekens ontstonden in mijn hoofd. Het enige wat ik kon denken was: "Ja, oké, maar is het huis dan voor mij of heb je dat ook tegen de andere(n) voor me gezegd." Ik moest het een paar keer horen voordat ik begreep dat de woning echt voor mij is. En nog steeds voelt het mega onwerkelijk, zelfs nu ik de sleutels in handen heb. Ik vraag me af of de twee situaties met elkaar te maken hebben. Ik beet me enorm vast op een huis vinden maar toen ik een tijdelijk adresje aangeboden kreeg en het durfde om 'nee' te zeggen, heb ik de drang om een huis te vinden misschien kunnen loslaten waardoor het nu mocht gebeuren. Net als toen ik een aantal maanden geleden besloot om niet tot frustratie toe een baan te gaan zoeken en mijn teamleider van twee jaar geleden me een aantal dagen daarna vraagt om tijdelijk voor haar te komen werken. (zie ook: ik ga weer terug in loondienst).Ik begin steeds meer te geloven dat toeval niet bestaat en dat dingen zo moeten zijn. Als je loslaat komt het vanzelf naar je toe 🙌.

Dit is het eerste boek over HSP dat ik gelezen heb. Door dit boek ontdekte ik dat ik hoogsensitief ben. Ik herkende me in eerste instantie niet in alle positieve kenmerken (zat destijds ook midden in mijn burn-out) maar was aan de andere kant enorm verbaasd dat iemand zo goed kon opschrijven wie ik ben.

Sinds mijn break-up begin februari ben ik op zoek naar een huurhuisje. Ik heb me ingeschreven bij vier verschillende overkoepelende woonorganisaties. In mijn regio sta ik al sinds 2017 ingeschreven (altijd lid gebleven voor het geval dat...toch weer die zekerheid hè?) en bij drie andere organisaties heb ik me in februari ingeschreven. Ik reageer vooral op huizen die via loting worden verhuurd, want op basis van inschrijftijd maak ik weinig kans.Een paar weken geleden kwam er een huis op de website in mijn eigen stad. Ik voldeed aan alle eisen. * Een huidig adres in de gemeente* Maximaal 1 persoon* De juiste leeftijdsgroep enz.Toen de deadline was verstreken was ik kandidaat nummer 7 op de lijst. Ik was er van overtuigd dat ik uitgenodigd zou worden. Ik was enthousiast, positief en had er vertrouwen in dat het wel eens zou kunnen lukken. Die uitnodiging kwam er alleen nooit. Eerst duurde het weken voordat ik überhaupt iets hoorde en toen er eindelijk bericht kwam, was dat niet het bericht waar ik op hoopte. De woning werd geannuleerd omdat er verkeerde informatie zou zijn verstrekt. Direct wist ik het. Zal je zien dat het huis er over een paar dagen opnieuw opkomt met een aangepaste leeftijdsgrens. En ja hoor. Drie dagen later kwam het huis terug op de website (voor starters tot 22 jaar, stond er). Mijn emoties vlogen alle kanten op. Van woede tot teleurstelling, van verdriet tot ongeloof. Op het moment dat het huis weer online kwam, was ik bij mijn zusje op bezoek. Zij vroeg zich af of we niets konden doen. Misschien bellen met de woningcorporatie. Ik vroeg me af wat we daarmee zouden bereiken. Toch heb ik die avond toen ik thuis kwam, en niet in slaap kon komen, een mail geschreven naar de woningcorporatie. Terwijl ik bij mij zusje was, heeft zij op haar Instagram stories een oproepje geplaatst om haar volgers te vragen om met me mee te denken. Éen van haar volgers bood mij haar huis aan om tijdelijk in te verblijven. Afgelopen vrijdag heb ik met haar gebeld en mijn situatie uitgelegd. Dat het gewoon heel onzeker is en dat ik niet kan zeggen hoelang het zal duren voordat ik een eigen plekje vindt. Ze was heel meegaand en dacht echt met me mee. Ik kon per direct in haar huis als ik zou willen. We spraken af om beiden even wat bedenktijd te nemen om het te laten bezinken. Toen ik 's avonds in bed lag en alles nog eens aan het overdenken was, voelde ik ineens een hele sterke 'nee' opkomen. Het voelde niet goed, het voelde geforceerd. Ik had er geen fijn gevoel bij om dan in het huis van iemand anders te zitten, met al haar meubels en spullen. Bovendien was het midden in Rotterdam en dat is niet een plek waar ik graag zou willen wonen. Direct vult mijn hoofd zich met belemmerende gedachtes. "Wat zal mijn zusje vinden en wat zal dat meisje wel niet van me vinden?""Waarom post je dan een bericht op stories?""Dan wil je vast niet zo graag weg waar je nu woont." enz. Ik voelde me bezwaard om 'nee' te zeggen.Maar ik weet inmiddels dat ik echt naar mijn gevoel mag luisteren. Ik heb mijn intuïtie al zo vaak genegeerd omdat ik er met mijn hoofd van alles van vindt en bang ben wat anderen zullen vinden. Het is tijd om sterk te zijn en écht MIJN eigen keuze te maken. En als het niet goed voelt, moet ik het niet doen en bij mijn eigen waarheid blijven. Dus, conclusie: Ik wil hier graag weg en een plekje voor mezelf vinden, maar niet op deze manier. En dus heb ik het aanbod afgeslagen.

Ik heb de afgelopen jaren verschillende producten uitgeprobeerd om te zoeken naar dingen die mij helpen om minder snel overprikkeld te raken. Dit is mijn top 5!

Precies drie weken geleden ben ik gestart met mijn nieuwe baan in loondienst. Van die drie weken, ben ik één week op vakantie geweest en toch heb ik nu alweer ervaren waarom in loondienst werken niet is wat ik de rest van mijn werkende leven wil doen. Het voelt voor mij alsof ik er al maanden werk en mijn hoofd draait overuren met het bedenken van ideeën om werkzaamheden te vergemakkelijken. Dat proces begon trouwens al voordat ik startte en ik dus nog helemaal geen idee had hoe er binnen het bedrijf überhaupt gewerkt werd. Mijn brein haalde alle herinneringen boven van het werken bij mijn vorige twee werkgevers, waarbij ik dezelfde functie had. Ik was al op een rijtje aan het zetten welke ideeën ik kon meenemen om te gaan implementeren. Begrijp me niet verkeerd. Ik ben niet meer dezelfde persoon als vroeger. Voordat ik met een burn-out thuis kwam te zitten en ontdekte dat ik hoogsensitief ben, stond mijn leven in het teken van werken. Ik had al mijn energie nodig om de week door te komen en daar kon ik niets bij hebben. Dat zorgde voor de nodige leefregels, die ik mezelf oplegde. Zoals:

- Ik mag niet teveel vragen stellen want dan wordt mijn coach gek van me. - Ik mag mijn verhaal pas doen als iemand daar om vraagt, anders ben ik veel te aanwezig en eis ik de aandacht teveel op.- Ik mag niet mijn eigen ding doen in gezelschap van een ander, want dan laat ik de ander alleen achter en dat vindt diegene niet leuk.- Ik mag niet aansluiten bij een groepje dat al ik gesprek is, want dan hoor ik misschien dingen die ik niet mag horen.Dit is zomaar een greep uit de regels die ik mezelf opleg. Ik denk voor een ander en dat maakt dat ik me extreem beheerst gedraag en dat ik me ontzettend bewust ben van de dingen die ik doe en de dingen die ik niet doe. De spontaniteit is ver te zoeken. Afgelopen week merkte ik dat ik er behoefte aan had om eens flink uit de band te springen. Altijd maar dat beheerste gedoe, ik was er helemaal klaar mee. Ik voelde ineens enorm de behoefte om ver buiten mijn comfortzone te gaan: Ik wilde in achtbanen waar ik doodsbang voor ben, een vliegreis boeken of in het koude dompelbad springen. Maar alsnog heb ik het niet gedaan. Al heel snel merkte ik alweer dat ik werd tegengehouden door beperkende gedachten (vliegangst, hoogtevrees, dat is veel te koud. Maar ook: wat zouden anderen denken als ik ineens iets doe waar ik al jaren 'nee' tegen zeg?) De afgelopen dagen heb ik vooral in mijn hoofd geleefd. Ik probeer verklaringen te zoeken waarom ik mezelf deze regels en beperkende gedachten opleg, wat de oorzaak is en waarom de dingen gaan zoals ze gaan. Ik weet natuurlijk heus wel dat ik de antwoorden daar niet ga vinden en bovendien is het ontzettend vermoeiend.Ik denk aan wat mijn ademcoach tegen me zei: "Je mag me zo vaak appen als je wil, het is aan mij wat ik daarmee doe."En zo is het natuurlijk ook. Ik zou me niet moeten laten tegenhouden door gedachten die een ander zou kunnen hebben.Bovendien: wat je denkt dat anderen van je denken, denk je zelf. 

Het was 2017 toen ik voor het eerst een kantoorgebouw binnenstapte. Na vijf jaar werken in het onderwijs had ik de overstap gemaakt naar de HR-afdeling van Coolblue. Ik kwam te werken in een volle kantoortuin waar op 20 meter van mijn bureau een open keukentje was waar een koffieapparaat de hele dag stond te pruttelen en niet veel verder een recruitment team de hele dag zat te bellen. Daarnaast zaten we met onze afdeling vlak naast een trappenhuis en kwamen er de hele dag door mensen langslopen. Vroeger al zei ik dat kantoorwerk niets voor mij was. En toch was dit nu mijn werkplek. In de pauzes ging ik niet mee naar de kantine. Want dáár was het veel te druk en bovendien hield ik niet van smalltalk. Ik bleef alleen achter op de afdeling zodat ik even rust had en me kon voorbereiden tot de tsunami aan geluid me weer overspoelde. Ik at mijn boterhammetje achter mijn computer en in plaats van even de benen strekken of rustig een kopje thee drinken, werkte ik gewoon door. Ik was enorm gefocust op mijn werk en sloot mezelf daarmee af voor alle geluiden om me heen. Het was een tijdlang mijn overlevingsstrategie. Als ik me maar kon focussen op mijn werk, dan kon ik me afsluiten voor de omgeving waarin ik als HSP volledig verzoop. Op dat moment wist ik nog niet dat ik hoogsensitief was. Daar kwam ik pas achter toen ik in 2020 met een burn-out thuis kwam te zitten en mijn psycholoog me hierop wees. Tijdens mijn re-integratie nam ik ontslag en ging ik werken bij een nog groter en internationaler bedrijf. Niet de beste keuze die ik kon maken. Hoewel het op kantoor veel rustiger was, was het qua werkzaamheden veel intensiever. Uiteindelijk kreeg ik geen contractverlenging en voelde ik aan alles dat ik niet meteen naar een volgende kantoorbaan wilde overstappen. Ik wilde eerst uitzoeken wie ik was, waar mijn kwaliteiten liggen en wat voor mij werkt. Daarom ben ik op onderzoek uitgegaan. Ik heb een talentprogramma gedaan en meerdere boeken, artikelen en verhalen over hoogsensitiviteit gelezen. Aan de hand van die informatie weet ik nu veel beter wie ik ben en wat voor mij werkt. Dit heb ik omschreven in de volgende tips die ook jou misschien kunnen helpen. Ik wil ze daarom graag met je delen. Ik ga ze vanaf vandaag 'in het echie' uitproberen, jij ook? 1. Zorg voor voldoende slaap.Wanneer je goed slaapt, kun je prikkels beter handelen en dat zorgt er voor dat je uiteindelijk minder snel overprikkeld raakt. In mijn geval betekent dat dat ik overdag genoeg rustmomenten in moet plannen om prikkels te kunnen verwerken en dat ik 's avonds voor ik ga slapen alles van me af moet schrijven. Doe ik dat niet, dan lig ik piekerend in bed en kom ik niet in slaap.2. Zorg voor voldoende rustmomenten in je dag.Misschien had je deze tip hierboven al gespot, maar dit kan je echt helpen. Neem bijvoorbeeld iets langer de tijd wanneer je naar het toilet gaat om even bewust te ademen, maak in de lunchpauze een wandeling in plaats van dat je in een volle kantine gaat zitten. Kom even tot rust en geniet van de frisse lucht en de beweging. Ook kun je de app "Timebox Timer" op je telefoon zetten en deze instellen op de gewenste tijd tot een rustmoment. Over het algemeen kan een HSP elke 30 minuten wel even een korte break gebruiken. 3. Ontdek je ritme (en kies eventueel je werkgever daarop uit).Zoek voor jezelf uit wat voor jou het beste werkt, wanneer je het meest productief bent. Hoe lang kun je geconcentreerd werken? Hoe vaak heb je een pauze nodig? Ben je een ochtend- of een avondmens? Welke werkzaamheden geven je energie en welke kosten je energie? Werkt fulltime of parttime beter voor jou? Werkt werken op kantoor of thuiswerken beter voor jou? Als je dit weet, kun je in gesprek gaan met je werkgever en vragen of er mogelijkheden zijn om bijvoorbeeld je uren zelf in te delen of vaker thuis te werken. Natuurlijk hangt het wel af van je functie of dit mogelijk is. 4. Ken je sterktes en zwaktes (en kies eventueel je werkgever daarop uit).Weet waar je goed in bent. Welke kwaliteiten bezit je? Veel HSP's kunnen creatieve oplossingen bedenken voor problemen of overzien het geheel eerder dan niet HSP's. Wellicht kun je met je werkgever in gesprek gaan en je functie een klein beetje bijschaven. Voeg wat extra taken toe waar jij je talenten in kwijt kunt en draag wat taken over die niet goed bij jou passen. Zo creëer je een positievere werkervaring voor jezelf.5. Bereid je voor op een overleg.Vraag, waar nodig, om wat meer achtergrondinformatie voor een overleg waar je bij aanwezig moet zijn. Schrijf van te voren wat dingen voor jezelf op die je zou willen zeggen over dit onderwerp. Waak er wel voor dat je niet uren aan het piekeren bent over hoe dit overleg zal verlopen. Je kunt een timer zetten op bijvoorbeeld 5 of 10 minuten waarin je jezelf de tijd geeft om hierover na te denken. 6. Wees open over wie je bent, je grenzen en je behoeftes.Gevoelens opkroppen is nooit een goed idee. Vertel waar je tegenaan loopt, hoe je je voelt bij bepaalde gebeurtenissen. Je hoeft niet per sé te benoemen dat je hoogsensitief bent als je dat niet fijn vindt, maar grenzen aangeven mag sowieso (ik benoem de HSP zelf wel, omdat ik wil dat iedereen weet dat dit bestaat). Leg uit dat je soms wat langer de tijd nodig hebt om informatie te verwerken omdat je meer binnen krijgt en daardoor meer verbindingen moet maken in je hersenen en gun jezelf die tijd ook.7. Wissel extraverte en introverte taken af.Maak een planning voor jezelf waarin je rekening houdt met extraverte en introverte taken. Waarschijnlijk voel je je fijner wanneer je een taak kunt doen waarin je lekker jezelf kunt zijn. Wissel dat af met een taak waarin je wat verder buiten je comfortzone moet gaan. Als je in je werk bijvoorbeeld mensen moet opbellen, kun je dat clusteren. Plan een belrondje van bijv. een uurtje en wissel het af met een rustige taak waarin je niet hoeft te spreken, zoals je mailbox bijwerken.8. Gebruik een noise-cancelling headphone.Daarmee kun je in elk geval geluidsprikkels reduceren. Het zorgt er voor dat je je beter kunt concentreren omdat je je kunt afsluiten van je omgeving. Die kun je ook mooi gebruiken wanneer je een introverte taak uitvoert en niet hoeft te communiceren met mensen om je heen. Hopelijk heb je er wat aan. Laat je het me weten?

Afgelopen week kreeg ik plotseling een berichtje van een oud-teamleider. Ik had haar al niet meer gesproken sinds ik, tijdens mij re-integratietraject, ontslag nam bij het bedrijf waar we toen werkten. Nu zo'n 3 jaar geleden.Ik was daarom best wel verbaasd en verrast dat ze me appte. Ze vroeg of ik er voor openstond om haar (bij haar nieuwe werkgever) tijdelijk te ondersteunen omdat 2 van de 3 medewerkers uit haar team ontslag heeft genomen en het tot nu toe niet was gelukt om een nieuwe medewerker te vinden. Ik sta er zeker voor open om anderen te helpen, dat is wie ik ben. Bovendien komt het mij helemaal niet slecht uit want mijn WW-uitkering loopt deze maand af en ik kan nog niet rondkomen van mijn eigen bedrijf. Dat in combinatie met mijn zoektocht naar een huis maakte me best wel angstig. Maar door deze ontwikkelingen voelde het alsof een huis vinden ook ineens tot de mogelijkheden behoort. Mijn angst om tussen wal en schip te vallen verdwijnt langzaamaan naar de achtergrond en ik vertrouw er steeds meer op dat het echt goed gaan komen. Wel vind ik het bizar dat dit precies samenvalt, toeval bestaat niet. Dit moest gewoon zo zijn. Ik geloof er steeds meer in dat alles gebeurt met een reden en dat je pad, al dan niet in grote lijnen, al voor je is uitgestippeld. Precies op het moment dat ik losliet en min of meer besloot om niet tot frustratie aan toe op zoek te gaan naar een baan, gebeurt dit.De enige passende reactie: 🤯Betekent dit dat ik stop met mijn eigen bedrijf? Zeker niet! Ik ga 24 uur werken in loondienst en blijf daarnaast lekker bouwen aan mijn eigen business.Want dat is uiteindelijk toch waar mijn ambitie ligt. 

Vorige week zondag was ik jarig. Ik weet dat er altijd mensen zijn waarvan je verwacht dat ze je feliciteren, die het dan niet doen en dat er mensen zijn waarvan je het niet verwacht, die het wel doen. Maar dat één van mijn vriendinnen me vergeet te feliciteren, voelt heel naar. Er ging van alles door mijn hoofd, ik keek regelmatig op alle social media kanalen of ik haar berichtje niet toevallig had gemist. Maar nee: ze had me echt niets gestuurd. Een week later kondigde ze aan dat ze opnieuw zwanger was. Op dat moment ben ik nog zo bezig met wat ze mij heeft aangedaan (I know, dit klinkt heel zwaar) dat ik niet blij voor haar kan zijn en haar al helemaal niet kan feliciteren. Alles in mij wil haar laten weten dat het steekt.Mensen om me heen zeggen: "Hou de eer aan jezelf." "Laat je niet zo kennen." Ik weet ook heus wel dat de wereld niet vergaat, maar het voelt gewoon zo oneerlijk om altijd "het goede" te doen.Ik ben op zoek naar een verklaring terwijl ik weet dat dat buiten mijn bereik ligt. Ik kan het zo vaak analyseren en verklaren als ik wil, ik zal het zelf, in mijn hoofd, niet kunnen achterhalen.Mijn psycholoog zou zeggen: Is het terecht dat dit je pijn doet? Mijn antwoord zou "ja" zijn. Dan zou ze zeggen: Ja, natuurlijk. Het is heel normaal dat dat pijn doet en dat het je raakt. Dus het mag er zijn.En daar zit precies de moeilijkheid voor mij. Hoe vaak ik ook tegen mezelf zeg dat ik dit gevoel mag voelen, toch lukt het me nog niet om het volledig te accepteren. Ik vind er iets van, ik veroordeel mezelf. Ik ben streng voor mezelf en vind het onzin dat ik over zoiets kleins zo moeilijk kan doen. "Er zijn ergere dingen in het leven" is zo'n uitspraak die we veel te vaak doen. Maar de kleine dingen zijn net zo belangrijk.Ik mag beseffen dat deze gevoelens ook aandacht mogen krijgen, dat ze ook gehoord en gezien mogen worden. Dat ik ze mag doorvoelen en ze mag verwerken zodat ik ze los kan laten.

"Het is belangrijk om zekerheid te hebben", is één van de dingen die ik vroeger heel vaak heb gehoord.- Geld op de bank, een dak boven je hoofd - Zekerheid is Key.Jarenlang heb ik daarom al mijn beslissingen gemaakt om zekerheid te krijgen en/of te houden. Toen ik van de PABO kwam was er amper werk te vinden. Ik moest de eerste drie jaar invalwerk doen (heel erg onzeker dus) en na drie jaar werd ik drie maanden uit het systeem gegooid om na die drie maanden weer voor 3 onzekere jaren terug te keren. Daarom ging ik vanuit huis meteen samenwonen met mijn eerste vriend, terwijl ik eigenlijk eerst op mezelf had willen wonen. Maar op deze manier had ik toch een stukje zekerheid. Ik bleef jaren bij hem terwijl ik eigenlijk niet gelukkig was. Want.. wat zou er gebeuren als ik die keuze zou maken? (juist, onzeker)Na drie jaar samenwonen gingen we dan toch uit elkaar en ging ik op zoek naar een eigen huisje. Inmiddels had ik een vaste aanstelling voor, jawel, 12 hele uren in de week. Daarnaast deed in gelukkig wel invalwerk op een vaste school. (invalwerk was zóóó niet mijn ding, als HSP elke keer naar een andere school moeten, met andere kinderen, een andere omgeving, andere regels, enz. Je snapt me).Door zo enorm vast te houden aan die zekerheid, gebeurde vaak juist het tegenovergestelde. * Ik verloor mijn baan.(Shit! Ik heb gefaald, ik heb geen zekerheid. Ik ben niet goed genoeg. Ik doe alles fout, enz. Een paar van de stemmetjes die door mijn hoofd gingen). Ik kon daarna vrij snel als uitzendkracht aan de slag bij Coolblue. Ik had daar, in de drie maanden dat ik uit het onderwijssysteem moest, al tijdelijk werk gedaan en ze vroegen of ik terug wilde komen. Natuurlijk enorm dankbaar dat ze mij die kans gaven, ik had mijn zekerheid een beetje terug. Ik kwam te werken in een kantoortuin waar op 20m van mijn bureau een keukentje was waar de koffie de hele dag stond te pruttelen en niet veel verder een recruitmentteam de hele dag zat te bellen.Vroeger al zei ik dat kantoorwerk niets voor mij was en toch was dit nu mijn werkplek. Natuurlijk was ik blij met deze baan, zeker toen ze me na 8 maanden een contract aanboden. Maar ondanks dat was het nog steeds niet MIJN keuze maar een keuze vanuit de angst van mijn ouders dat ik geen geld zou verdienen en geen dak boven mijn hoofd zou hebben.

Afgelopen week vroeg mijn moeder aan mijn zusje en mij of we met Moederdag kwamen eten. Hoewel ze altijd zegt dat we niet echt iets aan Moederdag doen, gaan we toch wel vaak samen eten en kopen we meestal ook wel een cadeautje. Dit jaar had ik alleen op Moederdag afgesproken met Vivianne, mijn ademcoach, om een ademsessie te doen. Ik wilde dit niet verzetten want we hebben het twee maanden geleden al afgesproken én omdat VIvianne het zo druk heeft, zou het wel eens twee maanden uitgesteld kunnen worden. Dat wilde ik niet. Dus, hoe moeilijk ik het ook vind om 'nee' te zeggen en hoeveel stemmen in mijn hoofd ook zeiden dat ik naar mijn moeder moest op Moederdag.. Toch ging mijn afspraak met Vivianne deze keer voor. Ik heb mijn ouders laten weten dat ik niet kon en heb een andere dag voorgesteld. Uiteindelijk werd het afgelopen vrijdag en zijn we uit eten geweest. Ook deze vrijdag was voor mij niet de meest ideale dag omdat ik in de ochtend een 2-uur durende training had (lees: instant overprikkeling) en daarna nog met mijn auto naar de garage moest. Toch heb ik het wel aangedurfd om nee te zeggen tegen de zondag, dat was al een hele vooruitgang en daarom nam ik de vrijdag voor lief. We hebben lekker gegeten en een heerlijk dessert gedeeld en ook de sessie, op zondag, bij Vivianne was fijn.Ik ben trots dat ik dit voor mezelf zo heb kunnen regelen.'Nee' zeggen is zo erg nog niet ;)

Het was woensdag 19 april toen we, net als bijna elke woensdag, meededen aan de pubquiz in één van onze favoriete kroegen. Op het reclamebord verscheen een advertentie voor de week erna, WOENSDAGAVOND 26 APRIL: KONINGSNACHT. Het eerste wat ik zei, was: "Ja leuk! We gaan hierheen." Ook al heb ik niet echt veel vrienden die van stappen/uitgaan houden, toch vierden we regelmatig koningsnacht met elkaar. Het gaat toch uiteindelijk ook voor een groot deel om gezellig met elkaar zijn.Een week later zat ik thuis op de bank en voelde ik me best wel brak. Ik had niet heel veel energie en wist dat het misschien beter voor me was om niet te gaan. Bovendien hadden we het er niet meer over gehad en wist ik al dat de rest niet stond te springen. Dus ik ben thuisgebleven en lag tegen 21 uur op bed. Toch knaagde het en had ik er ergens spijt van dat we niet zijn gegaan. In plaats van feesten, heb ik wat werk gedaan want om 21u gaan slapen is me vaak toch iets te vroeg. Op dat moment begonnen de stemmetjes in mijn hoofd te spreken. "Misschien had feesten me juist wel energie gegeven?" dacht ik bij mezelf. "Nu zit ik werk te doen, daar wordt mijn energielevel niet beter van, dan had ik beter kunnen gaan feesten." enzovoorts. De volgende ochtend werd ik wakker en vroeg me af wat ik vandaag kon gaan doen. De zon scheen en het zou best een mooie, warme dag worden. De kleedjesmarkt trok me niet aan -dat heb ik nou wel gezien- en ook binnen zitten en kijken hoe de Koning naar Rotterdam ging, stond niet hoog op mijn lijstje. Dus stelde ik, aan mijn ex/huisgenoot (nog een beetje zoekende hoe ik hem zal noemen) voor om naar Goeree-Overflakkee te rijden om tulpenvelden te zoeken. "Lekker in de natuur zijn, hopelijk niet te druk want iedereen struint de markten af." Ik vond het wel een goed idee van mezelf. Dus gingen we langs de supermarkt om wat lekkere broodjes en wat drinken te halen en gingen we op weg. We hebben de mooiste velden gezien en zijn af en toe uitgestapt om wat foto's en filmpjes te maken maar toch voelde het niet helemaal fijn. Mijn gedachten waren ergens anders en daardoor kon ik niet volop genieten van het moois onderweg. "Het is een feestdag, je hoort te feesten," zei het stemmetje in mijn hoofd. "Iedereen is aan het feesten, en wat doe jij?"Toen we thuiskwamen, zetten we de televisie aan waar het feest van radio 538 in volle gang was. Dit was voor mij de druppel. Ik zou graag ook eens naar zo'n evenement gaan, maar ook daar zitten gigantische oordelen op.* Mijn vrienden zijn geen feestgangers, die gaan echt niet met me mee. * Ik weet heus wel dat zo'n massale bedoeling niet voor mij is weggelegd.* Ik kan van tevoren niet zoiets plannen want ik weet niet hoe ik me op die dag voel.* Waarom wil ik dit eigenlijk? Als HSP naar zo'n festival is teveel herrie, duurt te lang en van de reis erheen ben ik waarschijnlijk al overprikkeld.* Ik durf niemand mee te vragen want wat als ze nee zeggen?* Ik ga niet alleen, dat is niet leuk.Al die belemmerende overtuigingen werden me op dat moment even teveel en ik barsste in huilen uit. "Waarom vind ik dat ik op feestdagen moet feesten? Hoe is deze overtuiging ontstaan? Waarom is het niet goed genoeg om tulpenvelden te bezoeken? Waarom leg ik de lat zo hoog?" Het antwoord op deze vragen moet ik nog schuldig blijven. Ik heb hier inmiddels een notitieboekje over volgeschreven, maar ik ben er nog niet uit. Het enige wat ik wél weet is dat ik het vervelend vind dat ik deze overtuiging heb. Daarom sluit ik dit verhaal af met een zin die mijn psycholoog altijd zegt én met het besef dat ik nog iets met deze overtuiging mag: Alles wat je vervelend vindt aan jezelf, is niet van jou!