Lange tijd voelde ik me eenzaam en alleen met mijn problemen. Ik had het gevoel dat ik mijn verhalen bij niemand kwijt kon, dat ik er altijd alleen voor stond. Niet dat ik geen vrienden had, maar ik hield mijn verhalen voor mezelf. Ik durfde ze aan niemand te vertellen, zelfs niet aan mijn beste vriendinnetje. "Ik had niemand nodig, was sterk en kon mijn eigen boontjes prima doppen." Zo deed ik me voor. Ik was het luisterende oor dat problemen van anderen absorbeerde en er niet over oordeelde (zo is me verteld). Maar zelf iets delen? Nee, dat deed ik niet. Mijn problemen stelden toch niets voor, niemand zat te wachten op mijn verhalen want ik was toch niet van belang. Tijdens en na mijn eerste relatie verloor ik veel mensen uit het oog. Waar ik op de basisschool en middelbare school af en toe nog wel impulsief en spontaan uit de hoek kon komen en af en toe eens iets vertelde, werd dat naarmate deze relatie vorderde, steeds minder. Op dat moment stond mijn leven in het teken van die relatie. Want als je samen bent, hoor je alles samen te doen. Dat is hoe ik het altijd gezien heb. Ik liet hem bijna nooit alleen en als ik dan een keer uit eten was met vriendinnen, wilde ik het liefst zo snel mogelijk weer naar huis want hij zat in zijn eentje en ik wist hoe vervelend dat voelt. Ik zat namelijk zo'n beetje 24/7 alleen. Hij werkte fulltime, ik 12 uur per week. Ik keek uit naar het moment dat hij thuis kwam want dan waren we weer 'samen', maar zodra hij er was, vertrok hij bijna direct naar zolder om te gamen en bleef ik beneden achter. Hij dronk stevig, met gemak 8 biertjes per avond en werd daardoor (denk ik) nogal egoïstisch. Zijn wil was wet en wat ik vond of zei deed er eigenlijk niet toe. Hij deed waar hij zelf zin in had en ik volgde hem geruisloos. Achteraf gezien voel ik me tekort gedaan want als ik sporadisch een keer probeerde voor mezelf op te komen, werd ik voor mijn gevoel met de grond gelijk gemaakt. En het is niet dat ik hem daarvan de schuld geef, want ik weet nu ook dat hij spiegelde wat ik zelf uitzond. Ik had geen vertrouwen in mezelf en deed mezelf tekort. Ik gunde mezelf niet meer dan dat. Ik had niet persé een eigen mening en volgde vooral de menigte om zo min mogelijk op te vallen. Jarenlang kwam ik niemand meer tegen van de basisschool of middelbare school. Het was niet persé zo dat het vriendschappen betrof maar je zou denken dat je iemand die in dezelfde (niet al te grote) stad woont, wel eens tegenkomt. Maar nee, ik kwam niemand meer tegen. Ik ben, voor mijn gevoel, zo ver van de bewoonde wereld afgedreven dat ik mezelf een klein eilandje in de stille oceaan voelde. Onbereikbaar voor alles en iedereen en omrand met dikke muren.Pas sinds een jaartje begin ik af en toe weer wat mensen terug te zien van vroeger. Ik drijf langzaam weer wat meer terug naar de bewoonde wereld en de dikke muur is niet meer zo dik als hij ooit geweest is. Ik begin mezelf meer te gunnen en meer zelfvertrouwen te krijgen waardoor ik positievere signalen uit kan zenden en weer terugkom waar ik ooit ben begonnen.Ik kreeg van een aantal buren al het compliment dat ik in het jaar dat ik hier nu woon enorm gegroeid ben. En er zijn zelfs mensen geweest die tegen me zeiden: "Ik ben er voor je." & "Ik ben graag een luisterend oor voor jou." Ik had vroeger nooit kunnen bedenken dat dit mogelijk was want ik was er heilig van overtuigd dat ik en mijn verhalen niet interessant en belangrijk waren. Dankbaar en blij met waar ik nu sta en hoe het nu met me gaat. <3

'Welk huis heeft je voorkeur?' vroeg mijn moeder gisteren toen we uit eten waren in Brielle. 'Het huisje wat je hier had of het huisje waar je nu woont?' Eigenlijk kan ik op die vraag geen antwoord geven. Beide huizen hebben voor- en nadelen. Wat ik wel weet is dat ik mijn huis in Brielle nog altijd mis. Ik heb daar slechts twee jaar gewoond. Het was voor het eerst dat ik op mezelf woonde en dat voelde fantastisch! Ik kon voor de allereerste keer alles zelf bepalen, hoefde met niemand rekening te houden en had nog geen weet van alle belemmerende patronen die ik nu, 8 jaar later, wel weet. Eigenlijk wilde ik ook niet weg want ik had het daar naar mijn zin. Ik kon volledig mezelf zijn.Toch ging ik, want ik ging voor de tweede keer samenwonen. Ik ging voor mijn gevoel een soort van terug in de tijd. Want alle patronen, waar ik geen last van had toen ik op mezelf woonde, kwamen terug nu ik weer met iemand samen woonde. Tijdens deze periode begon ik me steeds meer bewust te worden van mijn handelen en begon ik ook bij mijn psycholoog. Niet veel later zat ik met een burn-out thuis en begon ik te twijfelen aan alles. Therapie deed me inzien dat ik vooral keuzes maakte die anderen gelukkig maakten, maar waar ik zelf niet gelukkig van werd. En door de jaren heen ben ik mezelf steeds meer gaan gunnen om die keuzes te maken die mij gelukkig maken. Ik zie ook in dat alles wat er gebeurd is, alle keuzes die ik heb gemaakt in mijn leven, nodig zijn geweest om te komen waar ik vandaag de dag sta. Daar ben ik absoluut dankbaar voor!Maar het neemt niet weg dat ik af en toe terug verlang naar de tijd die ik had in Brielle. Het heeft dus ook eigenlijk niets te maken met het huis zelf, maar vooral met de persoon die ik was op dat moment want ik beschrijf het nog altijd als de beste tijd van mijn leven.

Doodsbang werd ik toen mijn psycholoog voorstelde om een hypnosesessie te doen.Ik kende alleen de beelden van tv waarbij mensen als kraaiende hanen rondstapten en na afloop niet meer wisten wat er gebeurd was.Het is lange tijd één van mijn grootste angsten geweest: 'niet weten wat ik gedaan heb'. Dit is ook de voornaamste reden dat ik nog nooit dronken ben geweest. Ik ben altijd veel te bang geweest om de controle te verliezen en in situaties te belanden waar ik me later niets meer van kon herinneren.Ik moest dus wel even twee keer nadenken voor ik ermee instemde.Mijn psycholoog vertelde me dat het totaal geen overeenkomst had met de beelden van tv maar dat maakte mijn angst niet persé minder. Als controlefreak was ik sowieso bang om de controle los te laten en mezelf over te geven aan een ander.Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik er alleen voor stond en om dan iemand de controle over je te geven is wel een dingetje.Toch stemde ik er uiteindelijk mee in.Ik lag op mijn bed en Anke sprak me via onze video call toe. (het was coronatijd en we mochten niet live afspreken)Ze gebruikte kinderlijke woorden omdat we een situatie uit mijn jeugd aanpakten. Ik luisterde naar haar en hoorde mezelf antwoord geven op dezelfde kinderlijke manier, in hele korte antwoorden van vaak maar een of twee woorden.Het was echt alsof mijn innerlijke kind, het kind dat die situatie meemaakte, antwoord gaf.Terwijl de volwassen versie van mezelf ook aanwezig was maar alleen observeerde.De hele sessie heb ik bewust meegemaakt. Na afloop wist ik alles nog.Ik zou het daarom nu eerder beschrijven als een soort van meditatie. Je merkt alles op en hebt niet het gevoel dat je 'weg' bent geweest maar toch voel je je weer 'wakker worden' na afloop.Het was een ervaring die achteraf alles behalve eng was.En net als ademwerk en emdr is het niet te verklaren wat er daadwerkelijk gebeurt maar het werkt en daar ben ik dankbaar voor.Ik geef nog steeds niet makkelijk de controle weg en probeer veel dingen nog in eigen hand te houden, maar op het gebied van therapie kan ik tegenwoordig wel goed 'loslaten'. Ik vertrouw mijn coaches volledig en heb, op dit moment, misschien zelfs wel meer vertrouwen in hen dan in mezelf (working on that!).Ik ben weer een ervaring rijker en zou het zo weer doen als ze het zou voorstellen.

Ik sprak met mezelf af om de hele maand december mijn mini-cursus over routines te promoten.Het leek me een goed moment omdat ik het kon koppelen aan goede voornemens voor het nieuwe jaar.Toen ik eind november mijn cursus terugkeek, was ik eigenlijk onverwacht tevreden met wat ik zag. Ik heb me daarna 2 dagen best wel zelfverzekerd gevoeld en was er van overtuigd dat ik de cursus wel kon verkopen.Ja, ik zou er inmiddels meer inzichten in kwijt kunnen, en ja, ik zou hem wat kunnen uitbreiden. Maar in de basis was ik tevreden.Toch was dat zelfvertrouwen na 48 uur weer compleet verdwenen. Daarna zat ik weer vol in mijn hoofd en vond het allemaal niet goed genoeg. ("Ik ben geen Arie Boomsma, die weet pas veel over routine." Zei ik tegen mezelf.) Het zelfvertrouwen ontbrak volledig en ik ben er wel van overtuigd dat potentiële kopers dat aanvoelen. Dat gebrek aan zelfvertrouwen zat ook in de weg bij het toepassen van salestechnieken. Ik heb geen eenduidige boodschap, durfde geen beloftes te doen en durfde niet goed statements te maken (als in: Als je nu beslist, krijg je dit en dit er gratis bij). En dat zorgde ervoor dat ik het óf uitstelde óf helemaal niet deed. 

* Wie wil ik zijn als persoon? * Welke kwaliteiten wil ik ontwikkelen? * Hoe wil ik dat mijn leven eruit ziet?Het zijn de vragen die me momenteel erg bezig houden. En ook de vragen die me de grootst mogelijke error bezorgen.Steeds als ik probeer hier mijn aandacht op te focussen, 'ren' ik zo hard mogelijk weer weg.Het frustreert me dat ik geen antwoorden heb. Ik voel chaos en voel me verloren.Ik ben mijn hele leven een pleaser geweest die geen keuzes maakte voor zichzelf. Ik deed er alles voor om leuk en lief gevonden te worden, vermeed conflicten en het geven van mijn eigen mening. Alles om geen ruimte in te nemen, mee te gaan in de flow van anderen en niet op te vallen.Ik volgde blind alle adviezen op: 'Ga maar studeren.' 'Zorg voor geld op de bank.''Val maar niet teveel op.'etc. Ik leefde niet mijn 'eigen' leven maar het leven van anderen. Komende maand ben ik 5 jaar in therapie en ik ben nu op het punt aangekomen dat ik besef dat ik een eigen leven heb. Dat ik keuzes mag maken voor mezelf en dat ik me niet 24/7 hoef af te vragen wat anderen daarvan vinden. Dat wil niet zeggen dat ik dat nooit meer doe want het zit zo in mijn systeem dat het een automatisme is geworden.Maar ik leer steeds vaker te kiezen voor mezelf en dat ik niet altijd een verklaring hoef te geven voor de keuzes die ik maak. Ik word me bewuster van de processen, kan beter van een afstandje bekijken wat er gebeurt. Ik zit niet meer zo gevangen in de patronen van vroeger.Alléén: Het lukt me nog niet om verder vooruit te kijken. Om een droom na te jagen (want ik heb voor zover ik weet nooit een droom gehad). En anderzijds brengt het me ook bij de vraag of het wel nodig is om verder vooruit te kijken. Want moet ik niet gewoon oké zijn met de situatie zoals hij nu is? En leven met de dag?Ik raak in de war van mijn eigen gedachten want ik heb de afgelopen 5 jaar ook juist moeite gehad om in het hier en nu te zijn omdat ik altijd bezig was met de toekomst. Mijn focus lag altijd op groei en beter worden dan ik was. En nog steeds ben ik niet 100% tevreden met de persoon die ik nu ben (en ik realiseer me ook dat dat moment er misschien nooit gaat komen, er zal altijd verbetering mogelijk blijven). Misschien is dat stukje nog altijd wel gericht op de buitenwereld. Dat ik denk beter te moeten worden voor anderen. 'De triggers die ik ervaar en de automatische reacties die daaruit voortkomen zijn vervelend voor anderen.' Is wel mijn overtuiging.En misschien is dat ook wel waarom ik zoveel moeite heb met het beantwoorden van de vragen over de toekomst. Ik heb nog altijd het idee dat het goed/fout vragen zijn en dan ik erop afgerekend kan worden. Dat ik bevestiging moet krijgen op mijn antwoorden. Wat natuurlijk niet zo is, want het is mijn toekomst, niet die van iemand anders. Dus alle antwoorden zijn goed. Maar hoewel ik me daarvan zeker bewust ben, voel ik toch nog een blokkade op het beantwoorden van dit soort vragen. Dus dat is weer iets om mee te nemen in therapie ;).

Afgelopen vrijdag was ik bij Vivianne (mijn cesartherapeute/ademcoach).Ik vertelde haar dat ik me op het moment nogal 'verloren' voel. Dat is één van de bijwerkingen van therapie. Omdat je oude patronen loslaat en datgene 'verliest' wat je altijd gekend hebt, kun je je daardoor nogal verloren voelen.En dat ervaar ik de laatste weken heel erg. Ik ben enorm zoekende naar wie ik ben en wat ik wil in het leven. Ik heb nooit een helder idee gehad waar ik van droomde of wat ik wilde bereiken en kan me ook best jaloers voelen op mensen die weten wat hun passie is of hun hele leven in het teken stellen om een bepaald doel te bereiken. Ik zou ook wel willen weten wat ik wil en die passie willen voelen om ergens vol voor te gaan. (Terwijl ik anderzijds tevreden wil leren zijn met het hier en nu).Volgens Vivianne is de reden van mijn onwetendheid dat ik mijn leven nooit écht voor mezelf heb geleefd. Mijn keuzes waren altijd gebaseerd op veiligheid, zekerheid en angsten van een ander. Ik koos de veilige weg. Ik koos voor de opleiding onderwijsassistent in Spijkenisse omdat ik niet naar de hotelschool in Rotterdam durfde (daar moest je soms 's avonds een activiteit doen en dus in het donker met het OV naar huis). Naar Spijkenisse kon ik met mijn scooter en kon ik mijn angst, om wagenziek te worden in de bus, vermijden. En ook mijn angst voor het 's avonds alleen door het donker moeten. (beide opleidingen waren ook niet gekozen vanuit passie of dromen, eerder vanuit 'ik zal toch iets moeten kiezen').Vivianne en ik spraken verder over die angsten en ik vertelde dat ik sinds de laatste ademsessie veel boosheid en verdriet heb gevoeld. In mijn vorige blog schreef ik al dat mijn boosheid vast heeft gezeten en ik besefte deze week dat eigenlijk ook verdriet en blijheid niet altijd een plek hebben gekend. Ik kan me ook oprecht niet herinneren wanneer ik voor het laatst pure blijdschap heb gevoeld. Het zette me aan het denken en ik realiseerde me dat naast boosheid ook blijdschap en verdriet er, in mijn beleving, niet echt mochten zijn vroeger. De algemene tendens qua verdriet is, denk ik, sowieso wel dat mensen huilen irritant vinden en dat we ons ervoor verontschuldigen als we, of onze kinderen, huilen. Er wordt al snel gezegd: "Stil maar, je hoeft niet te huilen." Terwijl we daarmee eigenlijk zeggen: "Stop die emotie maar ver weg." Ik heb de afgelopen jaren wel geleerd dat je veel beter kunt zeggen: "Huil maar, gooi het er maar uit." En zoals ik in mijn vorige blog al aanstipte, een emotie duurt slechts 90 seconden. Dus wat heb je liever. Even 90 seconden huilen of het jarenlang opkroppen in je lijf? Qua blijdschap en boosheid, en verdriet trouwens ook, herinner ik me dat ik thuis maar gewoon rustig en stil moest zijn. Hard lachen mocht niet, dan maakte ik herrie, ruzie maken of een weerwoord hebben was uit den boze en huilen werd vooral gezien als aanstellerij en ik moest maar harder worden en me niet zo op mijn kop laten zitten.Vivianne hoorde me aan en zei uiteindelijk: "Dus bang was het enige dat overbleef."Die kwam wel even binnen. Zo had ik het nog nooit eerder bekeken. Angst werd denk ik ook niet persé erkend en ook vaak afgedaan met: "Je hoeft niet bang te zijn." Maar er zit niet specifiek een geluid aan verbonden, je neemt er niet direct ruimte mee in. Waardoor er niet direct iets aan gekoppeld was wat niet 'mocht'.Dus was dat mijn GO TO emotie. Ik kan me herinneren dat ik 's avonds regelmatig mijn bed uit kwam en vertelde dat ik bang was voor het geluid van overvliegende vliegtuigen (ik was er heilig van overtuigd dat ze neer zouden storten boven op mijn zolderkamer).of Mijn panische reactie op het zien en/of horen van insecten.ofMijn angst om de controle te verliezenofMijn angst om kopje onder te gaan in een zwembad of de zee.Ik zou dit lijstje nog veeeel langer kunnen maken, maar ik zal het je besparen. Het heeft me in elk geval wederom geleerd hoe belangrijk het is om je emoties er te laten zijn. Dat je ze mag voelen en ze niet hoeft weg te stoppen. 

'Boos zijn komt niet in jouw woordenboek voor.' zei een collega, van de school waar ik werkte, tegen me. Ze had gelijk. Ik wist helemaal niet wat boos zijn was, ik kende die emotie niet. Altijd als er zich een situatie voordeed waar een ander zich boos zou voelen, haalde ik mijn schouders op en liep ervan weg. Ik ging de confrontatie niet aan.Enerzijds omdat ik niet het vertrouwen had in mezelf om mijn standpunt ook maar enigszins duidelijk te kunnen maken zonder in huilen uit te barsten en anderzijds omdat ik die aandacht niet op mezelf wilde richten. Ik dook veel liever in mijn bubbel en verstopte me voor al het "kwaad". Ik hield altijd rekening met anderen, dat heb ik zo geleerd: 'Wees een ander niet tot last.' Ruzie maken of boos zijn was vervelend voor een ander want ik nam er ruimte mee in en dat was "fout". Als puber wilde ik een keer, 's avonds, met vriendinnen, naar het winkelcentrum. Ik vroeg thuis of dat mocht. Het antwoord was 'nee'. In plaats van het pubergedrag dat je misschien zou verwachten (stennis schoppen of toch gaan) haalde in mijn schouders op en ging terug naar mijn kamer. Ik kroop achter mijn computer en bleef de hele avond boven. Als ik al boosheid voelde, wist ik niet wat ik ermee moest doen, hoe ik het moest uiten. Ik slikte het in en deed of er niets gebeurd was. Ik werd daardoor gezien als een braaf, gehoorzaam meisje met een gladde rug. 'Jij bent zo nuchter en onverschillig' werd er vaak tegen me gezegd.  Nu ik mezelf beter ken, weet ik dat ik absoluut niet nuchter en onverschillig ben. Dit was alleen het masker dat ik opzette om mezelf veilig te houden.

Gisteravond zat ik onder mijn kleedje op de bank en keek de kamer rond. Ik keek naar de zachte verlichting van mijn zoutlamp, de lichtjes in mijn kerstboom, de fonkelende kaarsjes op mijn eettafel en plotseling viel er een deken van dankbaarheid over me heen. Op dat moment realiseerde ik me dat ik me in tijden niet zo rustig heb gevoeld. Ik dacht terug aan de weken daarvoor en ontdekte dat ik de laatste tijd best wel weer in patronen/oude gewoontes ben vervallen.Ik ben weer meer tv gaan kijken 's avonds, neem weinig rustmomenten op een dag, ben de hele dag bezig met van alles en nog wat. Ik zit meer in mijn hoofd en slaap slechter doordat ik 's avonds lig te piekeren. Ik moet weer meer van mezelf, mis een gevoel van voldoening en ervaar veel prikkels.Ik stelde mezelf de vraag: "Waar loop je van weg? Waarom laat je je zo afleiden?"Vrijwel direct kwamen er meerdere situaties omhoog.

Ik lag nog in bed en dacht terug aan de zondagen waarop ik buiten op de trap mijn thee dronk.* De ene zondag was het heerlijk rustig en zag ik geen mens.* De volgende zondag was het druk met krijsende kraaien en hondenuitlaters.Het hebben van een routine betekent niet dat elke dag er hetzelfde uit ziet.Je hebt namelijk maar deels invloed op wat er gebeurt. Je kunt alleen je eigen aandeel beïnvloeden en niet het aandeel van een ander.Wat betekent, dat: hoe graag jij ook in rust op zondagochtend je thee wilt drinken, je niet altijd die rust zult ervaren.Je zult je soms moeten aanpassen om die rust wel te vinden.Je kunt een ander tijdstip kiezen om buiten te gaan zitten.ÓfJe kunt een andere plaats kiezen die wel rustig is.Het hebben van een routine betekent niet dat je altijd de controle hebt.En ook niet dat het tijdgebonden is.Je hoeft niet elke dag om 17:00u te koken zodat je om 17:30u kunt eten en je hoeft niet elke dag om 15:00u te gaan wandelen en op zaterdag om 8:00u op de markt te staan voor broodjes.Niets ligt vast. "Het enige zekere is het onzekere."Ik ben heel erg opgevoed met zekerheid. Ik heb geleerd om alles te controleren. Om "vast" te houden. Ik had dus ook lange tijd veel moeite met aanpassingen maken.Ik had in mijn hoofd dat etenstijd om 17:30u was, geen minuut eerder of later.Dus zodra ik thuis kwam uit mijn werk begon ik aan het eten.Of ik nou trek had of niet.De boodschap: Je routine hoeft niet vast te liggen. Het mag best flexibel zijn.En ja, een bepaalde volgorde van gewoontes hebben, waar je niet over hoeft na te denken, is fijn en bovendien noodzaak.Maar haal niet alle fun uit je dag om maar te voldoen aan die routine. 

Ken je dat?Je hebt een lijstje met goede voornemens in je hoofd (vaker bewegen, gezonder eten, mediteren) en start vol goede moed met je nieuwe gewoontes.Het duurt echter maar een paar dagen voordat je weer vervalt in je oude patronen. En dat terwijl je jezelf nu écht had beloofd dat het zou lukken. Gefrustreerd denk je: 'Laat maar, het gaat me toch niet lukken.' Enkele weken later besef je dat je toch écht dingen wil veranderen en probeer je het opnieuw. Weer gooi je na een paar dagen de handdoek in de ring. Je lijkt maar niet uit cirkel te komen.Dit is waarom!

'Onthoud: Je kunt maar op één gebied tegelijk focussen.'Zegt mijn psycholoog tegen me in één van onze sessies.Gefrustreerd kijk ik haar aan.Ik verwacht van mezelf dat ik op alle gebieden tegelijk focus.'Dat moet ik toch gewoon kunnen?' Zeg ik tegen mezelf.'Ik kan dat toch wel, al die ballen in de lucht houden?''Ik kan toch wel zorgen dat ik én mijn huis op orde heb én mijn bedrijf opbouw én sociaal contact onderhoud?''Hoe moeilijk kan dat nou zijn?'Diep van binnen weet ik dat ze gelijk heeft. Ik wil er alleen niet aan.Ik wil alles tegelijk, alles in één keer goed én alleen maar trapje op.Zo werkt het alleen niet want soms val je nou eenmaal een stukje terug om het later weer op te bouwen. Perfect bestaat niet en dat hoeft ook niet. Alleen maar vooruitgang bestaat niet en ook dát hoeft niet.Op dat moment gaat er een zinnetje door mijn hoofd: 'Dat wat je aandacht geeft, groeit.'Het is waar. Je aandacht kan niet naar meerdere dingen tegelijk. 'Multitasken is niet menselijk.' Las ik een tijdje geleden. 'Dat kan een brein helemaal niet.'Het is juist goed om je op 1 ding tegelijk te focussen en datgene met aandacht te doen. Dus om je routine aan te pakken kun je beter 1 gewoonte per keer toevoegen/vervangen dan je hele routine tegelijk.En dat is precies wat we in mijn mini-cursus doen.Wil jij je routine stapje voor stapje opbouwen op een rustig tempo en die nieuwe gewoonte ook echt volhouden?Doe dan mee!De superlage investering kan je leven compleet veranderen!Dit is echt een no-brainer.

Ik betrap mezelf er regelmatig op dat ik zeg:'Morgen ga ik echt beginnen met...''Maandag ga ik echt...''Volgende maand gaat echt die knop om.''In het nieuwe jaar gaat het me lukken om...'Toch moet ik helaas concluderen dat het nooit lukte om me aan die voornemens te houden.Nu het weer december is, hoor ik veel mensen om me heen praten over goede voornemens. Een paar dagen geleden, toen ik in de sportschool was, had een groepje mensen het er ook over. Iemand zei: 'Wacht maar tot het straks januari is, dan kun je hier over de hoofden lopen.'Het maakte me nieuwsgierig en ik vroeg me plotseling af waarom we eigenlijk wachten tot het "juiste" moment.Want ergens weten we volgens mij allemaal wel dat het juiste moment niet bestaat. Ik ging op onderzoek uit en dat bracht me tot de volgende 7 redenen waarom we dit doen: 1) We kunnen onze voortgang bijhoudenHet starten op een herkenbare datum maakt het makkelijker om onze vooruitgang bij te houden. We kunnen aan de hand van die datum duidelijk meten hoe lang we al bezig zijn.2) We voelen ons gemotiveerd door commitmentEen duidelijke startdatum lijkt moeilijker te negeren. Het geeft ons een gevoel van verantwoordelijkheid.3) We kunnen ons er mentaal op voorbereidenDoor onszelf ruimte te geven om ons er mentaal op voor te bereiden, hebben we het gevoel dat de verandering een bewuste keuze is. 4) We hebben het gevoel dat we de controle behoudenDoor het kiezen van een specifieke datum hebben we het gevoel dat we controle hebben over de situatie. Het lijkt alsof we met een plan beginnen in plaats van impulsief te handelen.5) We voelen ons minder schuldig  Door een startpunt te kiezen, voelen we onszelf minder schuldig over ons huidige gedrag. We kunnen nog even genieten van 'laatste keren' voordat de knop omgaat.6) We kunnen het symbolisch afsluitenWe geven onszelf te tijd om een oude fase af te sluiten en ruimte te maken voor een nieuwe. 7) We streven naar het fresh start effectWe voelen ons gemotiveerder als we vanuit psychologisch oogpunt een nieuwe start kunnen maken. Stop met wachten op morgen!

In tegenstelling tot 2023, verliep dit jaar over het algemeen vrij rustig. Op sommige momenten misschien zelfs wat té rustig. Begrijp me niet verkeerd, ik vind rust heel fijn, alleen het kan ook omslaan naar verveling.En die verveling heb ik, zeker in de eerste helft van dit jaar, regelmatig gevoeld. Ik zat 24/7 binnen (met als enige uitzondering de bezoekjes aan mijn personal trainer, psycholoog en fysio) en sprak bijna niemand. Ik bracht mijn dagen vooral door op de bank, voor de tv en keek films en series die ik, niet gelogen, soms voor de 15e keer keek. Dat voelde op zijn tijd best eenzaam.Het voelde vlak, alle dagen leken op elkaar. Ik kreeg mezelf niet in actie en had het gevoel dat het leven me overkwam. Maar toen het zomer werd, veranderde alles. Wat begon met een grapje over dat ik mijn auto moest wassen, liep uit tot dagelijks contact met de buren. Ik werd uitgenodigd voor de buurt-BBQ en na een therapiesessie over 'ruimte innemen' was ik niet meer weg te slaan buiten. Achteraf gezien was dit in eerste instantie waarschijnlijk een vlucht van de verveling en eenzaamheid. Er was totaal geen balans. Ik liep mezelf compleet voorbij.Ik begon te merken dat ik slechter sliep en met mijn hoofd 100% van de tijd bij anderen was en vergat daarmee mezelf. Het was alleen zó ontzettend fijn om die connectie te voelen. Ik voelde me voor het eerst gehoord en gezien en heb voor het eerst ervaren dat ik mezelf mocht en kon zijn. Dan maar slecht slapen en mezelf vergeten want ik kreeg er zoveel goeds voor terug.Daarmee kom ik bij de eerste les die ik dit jaar leerde:Zonder pijn, geen leven.Ik heb altijd met man en macht geprobeerd om alle pijn te voorkomen.* Ik ging niet mee quizzen als ik de volgende dag vroeg op moest.* Ik ging geen nieuwe contacten aan, want: "Wat als ze me niet leuk genoeg vinden?"Oftewel: Ik haalde lange tijd alle 'fun' uit mijn leven. Dat brengt me ook meteen bij de tweede les die ik dit jaar leerde, want het deed me beseffen dat:Wat je aandacht geeft, groeit. En dat je niet op alle vlakken tegelijk kunt groeien.Doordat mijn focus zo gericht was op het vermijden van pijn, nam ik geen enkel risico. Ik belandde in een vicieuze cirkel waardoor ik steeds meer dingen vermeed. En dat resulteerde in hangen op de bank voor de tv. Ik leefde een kluizenaarsbestaan. Deze zomer kwam de focus steeds meer te liggen op 'sociaal zijn' en heb ik daar flinke stappen in gezet. Daar ben ik trots op!En daarmee komt dit, onbedoeld ietwat zwaarmoedige verhaal, tot een eind.Op naar 2025!

Ik maakte voor 2024 een moodboard met doelen die ik dit jaar wilde behalen (je ziet hem onderaan de pagina).Ik wilde bijvoorbeeld:

Waaraan meet je je succes?' Vroeg mijn psycholoog in onze sessie gisteren.'Aan hoeveel geld ik verdien.' Zei ik. 'En daaruit blijkt dat ik niet succesvol ben, want ik verdien te weinig om van rond te komen.'Ik leef momenteel van het geld dat ik kreeg toen mijn ex me uitkocht uit onze gezamenlijke koopwoning.Ze zei me dat je niet op alle vlakken tegelijk kunt groeien (iets waar ik wel altijd naar heb gestreefd).Ik ben me er wel van bewust dat dat zo is, alleen verwacht ik nog altijd van mezelf dat ik op alle vlakken de bal kan hooghouden.Vanmorgen, toen ik aan het schrijven was, besefte ik dat ik wél successen heb behaald de laatste tijd. Minder op businessvlak, des te meer op persoonlijk vlak.Ik heb mijn buren leren kennen, ik heb gesprekken gevoerd die gemakkelijk aanvoelden, ik heb stories opgenomen in single takes.Ik besef nu pas dat dat hetgeen is waarin ik de afgelopen maanden heb geïnvesteerd. En dat heeft zijn vruchten afgeworpen. De overtuigingen die ik had (Ik kan geen gesprek voeren langer dan twee zinnen & gesprekken met mij zijn ongemakkelijk) lijken ineens niet meer te kloppen.Het doet me ook beseffen dat het waar is dat wat je aandacht geeft, groeit. Je hebt zelf de regie in handen.Lange tijd heb ik het gevoel gehad dat het leven me overkwam, dat ik niets te zeggen had over de dingen die gebeurden.Maar niets is minder waar. Je hoort het wel vaker en het klinkt misschien cliché maar je zal toch echt zelf de slingers moeten ophangen. Iemand anders gaat het niet voor je doen.Een mooi voorbeeld hiervan is juist dat contact met mijn buren. Zij probeerden mij er een paar maanden geleden bij te betrekken.Lange tijd voelde het als iets dat mij overkwam, iets waarvoor zij zorgden. Ik heb daar niets voor gedaan.Maar nu besef ik: Ik had ervoor kunnen kiezen om er niet op in te gaan, maar ik koos ervoor om het wel aan te gaan.Deze zin werd ook al meerdere keren tegen me gezegd, maar nu pas heeft de klik plaatsgevonden en voel ik het zelf ook zo. Wat ik hiermee wil zeggen is: Trek je eigen plan. Jij bent degene die invloed heeft op hoe jouw leven eruit ziet. Niemand anders.  

Kun je het je voorstellen? Een verlegen meisje dat zichzelf constant wegcijfert een hoofdrol geven in de afscheidsmusical van groep 8.Ik niet. Toch speelde ik één van de vier hoofdrollen in mijn eindmusical. Sterker nog: Ik heb er zelf voor gekozen. In de weken voordat we begonnen met oefenen, kregen we van onze meester een papiertje waarop we drie voorkeursrollen mochten schrijven: je eerste, tweede en derde keus. Ik kan me niet meer herinneren wat de reden was van mijn keuzelijstje (waarschijnlijk iets simpels als dat ik de naam van het karakter leuk vond, ofzo) maar die hoofdrol stond dus bij mij op nummer één. Mijn tweede en derde keus zou ik echt niet meer weten.De meester zal wel verbaasd hebben zitten kijken toen hij mijn briefje las en heeft waarschijnlijk meteen besloten dat hij dat wel wilde meemaken. En zo kreeg ik dus één van de hoofdrollen.Als ik nu aan die periode terugdenk, realiseer ik me dat ik dus blijkbaar best wel in de belangstelling wilde staan.Ik studeerde ook elk jaar met twee vriendinnetjes een dansje in voor de verjaardag van meesters en juffen en had er geen enkele moeite mee om dat playbackend voor de hele school, op het podium, op te voeren.Niet dat ik er zo goed in was, helemaal niet. Ik kreeg altijd de makkelijkste en kortste teksten. En toen we een keer de Spice Girls nadeden kreeg ik één rol en mijn vriendinnen allebei twee. Maar ik deed het toch en vond het blijkbaar ook nog leuk want anders zou ik het niet elk jaar doen. Er zijn vele jaren geweest dat ik absoluut niet in de belangstelling wilde staan en het liefst in een hoekje wegkroop. Wanneer mij iets werd gevraagd te vertellen, brak het zweet me uit en deed ik dat in maximaal twee zinnen, soms stotterend, zodat de aandacht weer snel naar iemand anders kon.Ik merk dat die behoefte aan een podium pakken, mijn verhaal vertellen, gezien en gehoord worden langzaam begint terug te komen. Ik ben ook op een punt aangekomen dat ik steeds meer besef dat ik er MAG zijn. Het heeft wat voeten in de aarde, en ik ben nog niet waar ik wil zijn, maar uiteindelijk komt de ware Amanda naar boven. 

"Is het een bewuste keuze dat je geen kinderen hebt?" Vroeg één van mijn buren toen we met elkaar zaten te praten.Daar issie weer, die vraag die je regelmatig krijgt als je 30+ bent en geen kinderen hebt."Heb je het nooit gewild, is het er niet van gekomen of kan je misschien geen kinderen krijgen?" Vervolgde hij zijn vraag.Ik weet dat ik eerder zei dat ik moe word van verklaringen moeten geven voor de keuzes die ik maak.Aan de andere kant ben ik absoluut ook voor openheid over dit soort onderwerpen, waar toch wel een taboe op heerst.Voor mij is het geen gevoelig punt. Het doet me geen pijn als iemand die vraag stelt. Ik weet dat dit voor veel mensen wel zo is.Ik ben wel van mening dat de manier van vraagstelling een groot verschil maakt.De vraag: "Is het een bewuste keuze?" of "Waarom heb je geen kinderen, je bent al 30+?" Is een wereld van verschil.Het één komt, wat mij betreft, voort uit interesse voor mij als persoon en mijn keuzes terwijl de ander veel aanvallender klinkt en een oordeel in zich heeft.Ik leg met alle liefde uit waarom ik geen kinderen heb aan iedereen die het horen wil.Dus, bij deze:Ik heb nooit de droom gehad om moeder te worden.Er zijn vroeger genoeg mensen geweest die tegen me zeiden dat ik goed met kinderen overweg kon.Ik ben ook niet helemaal voor niets de pabo gaan doen, natuurlijk.Mijn eerste vriend (die van 14 jaar ouder) wilde absoluut geen kinderen. Vond ik destijds prima want ik was 17-25.Tijdens mijn volgende relatie (tussen 27-34) lag de focus vooral op ontdekken wie ik zelf eigenlijk ben en wil zijn. Ik begon bij mijn psycholoog en kwam thuis te zitten met een burn-out.Momenteel ben ik vooral bezig met trauma verwerking en daar wil én kan ik geen kind bij hebben, voor mijn gevoel.Natuurlijk denk ik ook heus wel eens dat het een mooi idee zou zijn als al het werk wat ik nu doe (om generatielange patronen te doorbreken) doorgegeven wordt. Maar zodra ik dan jengelende kinderen hoor, ben ik weer genezen."Met je eigen kinderen is het heel anders," zeggen mensen dan. Dat kan ik niet bevestigen en er niet over oordelen want dat heb ik zelf niet ervaren.In therapie werd me wel eens gevraagd of ik eerder toenadering zocht of afstand nam als er kinderen in mijn omgeving zijn. Ik merkte aan mezelf dat ik afstand neem. Ik heb sowieso nog wel angst voor onvoorspelbaarheid en daarmee eigenlijk voor alles en iedereen om me heen (wordt al wel beter want I'm working on it!). Het kan ook zomaar zijn dat er nog een stukje trauma in de weg zit. Tussen "Mensen zeggen dat ik goed met kinderen omga" & "Ik neem afstand van kinderen" lijkt iets te zijn veranderd.Een ander ding wat in mijn hoofd speelt, is het feit dat ik geen hele hechte band heb met mijn moeder en zij die op haar beurt niet had met haar moeder (mijn oma dus). Ik heb mezelf dus altijd wel de vraag gesteld: "Wat als mijn kind straks geen hechte band met mij voelt?" Ik weet wel dat ik hard werk om patronen te doorbreken maar dit is iets wat toch altijd nog wel door mijn hoofd cirkelt.Kortom:

Ik ben opgevoed met het idee dat je maar 'normaal' moet doen, net als alle anderen. "Val maar niet teveel op.""Ga maar gewoon studeren.""Blijf maar binnen je comfortzone want dat is veilig."Toch voelde ik me wel altijd anders dan alle anderen.Ik had nooit het gevoel dat ik er helemaal bij hoorde.Ik hoorde niet bij de meisjes want ik was totaal niet bezig met vriendjes, make-up, kleding en dat soort dingen.Ik hoorde ook niet helemaal bij de jongens want ik ben er geen. Ik had vaak het gevoel dat ik er alleen voor stond, vooral emotioneel. Ik voelde me snel buitengesloten, had snel het idee dat iets onrechtvaardig was en huilde nogal snel (nog steeds trouwens ;p). Daardoor was ik vaak het onderwerp in pesterijtjes. Ik was gemakkelijk op de kast te krijgen en dan rende ik huilend naar huis want ik had niet de skills om voor mezelf op te komen.Thuis werd er niet echt over gesproken. Ik moest maar gewoon harder worden en het me niet laten raken. Kortom: voor mijn gevoel de bevestiging dat ik er alleen voor stond.Gisteren, toen ik in gesprek was met mijn psycholoog, realiseerde ik me voor het eerst dat ik niet 'normaal' ben. De laatste jaren heb ik veel over mezelf ontdekt en ineens besefte ik dat ik niet standaard ben.Ik denk over veel dingen anders dan andere mensen.Ik doe veel dingen anders dan andere mensen.En voor de allereerste keer was ik daar trots op. Ik wil ook helemaal niet leven zoals alle andere mensen. Ik wil dingen niet doen omdat het zo 'hoort' of omdat dat de veilige weg is met de meeste zekerheid. Ik ben al wel een tijdje bezig met het thema 'hoe het hoort'. 

"Hoe zie jij eindes?" vroeg de psycholoog me, tijdens onze sessie."Zie je het als het einde van een lijn of als een cirkel die steeds opnieuw begint?" "100% als een lijn," zei ik. "Ik heb een hekel aan de cirkel. Steeds weer opnieuw mijn huis moeten stofzuigen, mijn ramen moeten wassen, mijn haar moeten laten knippen. Moe word ik ervan."Mijn antwoord bevestigde voor haar wat ze eigenlijk al wist. Ik streefde altijd naar een eindresultaat. Ik wilde iets helemaal kunnen afsluiten (het einde van de lijn bereiken) zodat ik er niet meer over hoefde na te denken en het echt uit mijn systeem was. Er was alleen één probleem: Want zodra ik dat ene klusje had afgevinkt, voelde ik me misschien 10 minuten voldaan en daarna ging de focus naar het volgende verbeterpunt.Het was dus eigenlijk nooit genoeg. Altijd moest alles beter. Het eindpunt van de lijn werd altijd verder waardoor het onmogelijk te bereiken was.En eigenlijk ging het nog verder dan dat. Want in mijn ogen bestond het proces (de lijn) helemaal niet, het enige dat bestond was het eindpunt van de lijn.  Ik zei tegen mezelf: "Als dit gedaan is, ervaar ik rust."Dat was alleen niet zo want zodra dat stukje bereikt was, had ik alweer een nieuw eindpunt voor ogen en stond ik dus weer niet aan het einde van de lijn.En zo bleef ik constant bezig met streven naar meer en beter. Ik heb de lat altijd enorm hoog gelegd voor mezelf. Zo hoog dat het einddoel helemaal niet haalbaar is. Het einde van de lijn ga ik nooit bereiken want er is altijd weer een nieuw doel.Hetzelfde gold eigenlijk voor mijn persoonlijke groei (eigenlijk voor leren in het algemeen). Ik streefde continu naar het moment dat ik 'klaar' was met therapie/groei, het moment dat ik hetgeen wat ik wilde kunnen echt kon. Het moment dat ik goed genoeg was. Alleen realiseer ik me nu dat dat moment er nooit gaat komen, want er zal altijd iets zijn wat ik aan mezelf wil/kan verbeteren. Ik wilde ook altijd alleen maar beter worden, en als ik een doel bereikt had, wilde ik dat ook vasthouden. Terugvallen was geen optie. Dat voelde namelijk alsof ik weer in dat zwarte gat viel en weer van voren af aan moest beginnen met klimmen.Ik weet heus wel dat groei niet alleen maar trapje op gaat en dat je soms twee stappen vooruit zet en weer drie terug.  Ik wilde daar alleen niets van weten. Als ik eenmaal iets bereikt had, moest ik dat behouden en anders had ik gefaald. Inmiddels realiseer ik me dat het simpelweg niet op deze manier werkt. Ik kan de lijn en de cirkel niet controleren, ik kan ze niet vastzetten in een bepaald ritme of een bepaalde richting. Ik moet het doen met wat me gegeven wordt. En dus kan ik maar beter af en toe stilstaan en nieuwsgierig, van een afstandje, kijken wat er precies gebeurt. Want ik mag leren, ik mag groeien, ik mag bezig zijn met het proces. Met alle ups en alle downs.En juist in die stilstand vond ik de rust waar ik zolang naar gezocht heb. Het constante rennen naar het eindpunt deed juist het tegenovergestelde.Dus de wijze les: Sta eens wat vaker stil en kijk terug naar wat je al bereikt hebt en wees daar trots op.En om je een eerste stap in de richting te geven heb ik een 15-daagse challenge gemaakt die je helpt om stil te staan.

Op Instagram word ik overspoeld met advertenties van businesscoaches die ondernemers willen helpen naar 6 of 7 figure omzet.Maar wat nou als ik daar helemaal niet naar verlang?Ben ik dan geen goede ondernemer?Ik heb het gevoel dat we in onze maatschappij gericht zijn op altijd maar meer en beter. Constant streven naar het volgende doel en daarmee eigenlijk zeggen dat wat je tot nu toe hebt bereikt niet goed genoeg is. Begrijp me niet verkeerd: Ik houd van groei. Alleen niet persé op business vlak, meer op persoonlijk vlak.Ik kon me in loondienst altijd behoorlijk opwinden over het feit dat ik elk jaar competenties moest behalen en dat de salarisverhoging gebaseerd werd op hoe één persoon over me dacht. En om de jaarlijks terugkerende vraag welke functie ik in de toekomst zou willen doen.* Wat nou als ik helemaal niet wil doorgroeien naar leidinggevende of senior met een beter salaris?* Wat nou als ik gewoon mijn leven wil leven met wat ik nu verdien en daar oké mee ben?* Wat nou als mijn werk niet op nummer één staat in mijn leven?Ik kon me vroeger ook enorm boos maken over het feit dat iemand lang, lang geleden geld heeft bedacht als ruilmiddel.Woest was ik omdat ik er nooit genoeg van leek te hebben (patroontje dat ik heb meegekregen van mijn ouders: "Het is belangrijk om geld op de bank te hebben.")Ik wil niet zo afhankelijk zijn van geld. Mijn doel als ondernemer:Ik wil gewoon een leuk bedragje per maand verdienen waarmee ik rond kan komen. Dat is goed genoeg.

Ik was 17 en hij was 30 toen we een relatie kregen. We kenden elkaar van de volleybalvereniging. Hij speelde in het senioren herenteam en ik begon net in het seniorenteam van de dames. Omdat beide teams grotendeels bestond uit jongens en meiden van mijn leeftijd, kregen we steeds meer contact met elkaar. In de jeugd was die behoefte er nooit zo, maar zodra we bij de senioren gingen spelen en vaker tegelijkertijd in de sporthal aanwezig waren, begonnen we steeds vaker met elkaar in contact te komen. We bleven na wedstrijden vaak wat drinken en gingen, zodra de sporthal dicht ging, bij iemand thuis verder waar we gebleven waren. Het werd al snel duidelijk dat mijn ex en ik een klik hadden en hoewel ik de boot, in het begin, nog afhield vanwege het leeftijdsverschil, was hij erg duidelijk in wat hij wilde. Mijn omgeving vond er iets van en het werd me zelfs verboden om hem te zien. Dat werkte natuurlijk averechts en daarom ging ik stiekem. Uiteindelijk heb ik 8 jaar een relatie met hem gehad en door de jaren heen kwam steeds weer die ene vraag omhoog: "Wat moet zo'n jong meisje met een 14 jaar oudere vriend?"Was het een goede relatie? Nee, zeker niet.Ik heb er een hoop nare herinneringen aan overgehouden.Hij dominant en ik een pleaser. Die combinatie was niet top.Maar omdat ik ben opgegroeid met het idee dat zekerheid en veiligheid hebben belangrijk is, durfde ik niet weg te gaan. Want, waar moest ik heen? Hield ik nog wel vrienden over? Etc.Uiteindelijk ging hij het gesprek aan omdat hij zag dat ik niet gelukkig was en zetten we na 8 jaar een punt achter onze relatie. Daar ben ik hem dankbaar voor want ik had het zelf nooit gedurfd.Eigenlijk is het punt dat ik met dit verhaal wil maken, dat ik blijkbaar op mijn 17e al wist (weliswaar onbewust) dat ik niet het leven wil leven zoals het 'hoort', of zoals anderen zeggen dat ik het moet leven. Ik wil graag schijt hebben aan meningen van anderen en zelf bepalen wat ik doe en hoe ik het doe. Ik wil niet tot mijn pensioen in loondienst werken omdat dat de makkelijkste weg is.Ik wil niet in een relatie blijven of blijven samenwonen omdat dat de veilige keuze is.Ik wil mijn eigen pad bewandelen, mijn eigen keuzes maken en leren van de fouten die ik ongetwijfeld nog zal maken. Ik heb me zo lang laten leiden door angsten en meningen van anderen (en nog steeds voel ik angst voor wat anderen denken en vinden) maar ik wil het niet langer mijn leven laten beheersen. En hoe moeilijk dat ook is, ik ben blij dat ik hier nu bewust mee bezig ben en ik word met de dag sterker!

De straat waar ik woon staat niet goed bekend in de stad. Er gaan verhalen rond dat er alleen maar mensen met schulden en drugsgebruikers wonen. Heel eerlijk: Ik had dus best wel mijn bedenkingen voordat ik hier kwam wonen. Terwijl mijn vrienden, die niet uit Hellevoetsluis komen, meteen super enthousiast waren over deze plek.Zij konden zonder oordeel kijken en ik niet.Maar... ik vond het huis heel leuk en al bij de eerste bezichtiging kwamen er buren nieuwsgierig kijken wie die potentiële nieuwe straatgenoot was.Ik was al lang blij dat ik in mijn vertrouwde stadje kon blijven en überhaupt een huis kon krijgen dus uiteindelijk heb ik de keuze snel gemaakt.  En ik heb er absoluut geen spijt van dat ik hier ben gaan wonen. Want ondanks dat er inderdaad ook mensen wonen die voldoen aan het geschetste beeld, is het over het algemeen een straat met veel gezelligheid, waar mensen echt voor elkaar klaar staan. Waar de één kookt voor de singles in de straat om gezellig samen te eten.Waar de ander 's ochtends een pot koffie zet voor de hele straat.En weer een ander spullen weggeeft aan buren die het beter kunnen gebruiken. Ik ga me op deze plek steeds meer thuis voelen. En ik heb het gevoel dat ik zoveel van de mensen hier kan leren. * Van mijn mede-hsp buurman bijvoorbeeld die zichzelf al wél heel goed kent en precies weet wat voor hem werkt. En die mij een spiegel voorhoudt en een luisterend oor biedt. 

"Waar staat je vader in deze ruimte? En je moeder? En je zusje?" Vroeg ze. Samen met mijn psycholoog zat ik in haar kamer in Breda. "Op het moment dat iemand niet letterlijk in je buurt is, kun je hun aanwezigheid wel voelen", zei ze.Ik sloot mijn ogen en visualiseerde waar ik mijn gezinsleden voelde. Mijn moeder en zusje stonden verderop in de ruimte, maar mijn vader stond pal voor mijn neus met zijn gezicht bijna tegen het mijne gedrukt. "Geen wonder dat je geen ruimte kunt innemen," zei ze. "Je kunt geen kant op als je vader zo dicht voor je staat."Ik heb mezelf altijd klein gemaakt, weggecijferd omdat ik het gevoel had dat mijn vader alle ruimte nodig had.En nu werd pijnlijk duidelijk dat hij, voor mijn gevoel, dus ook letterlijk degene is die mijn ruimte al die tijd heeft beperkt.We deden IEMT (enigszins vergelijkbaar met EMDR maar zonder het herbeleven van een daadwerkelijk trauma) om mijn vader verder weg te zetten in de ruimte en mijn gezichtsveld vrij te maken. De volgende ochtend ben ik met mijn kop thee op de trap naast mijn voordeur gaan zitten en diezelfde middag heb ik voor het eerst mijn gezicht laten zien zonder dat ik een specifieke reden had om naar buiten te gaan. Wat ik een dag eerder nog niet kon omdat ik me niet wilde opdringen bij de buren, die vaak aan de voorkant zitten met elkaar.De twee dagen daarna hetzelfde.Ik heb gezellig zitten praten met mijn buurmannen en ben bijna niet meer op mijn balkon geweest. Ik blijf me toch telkens zo verbazen over alle patronen die ik heb vastgezet en het doorbreken ervan. Ik vind het echt mindblowing hoe dit soort dingen in elkaar steken. Je kunt er met je verstand niet bij maar het werkt en daar ben ik blij om.Dus vanaf nu kan ik stapje voor stapje mijn ruimte gaan pakken... dus PAS MAAR OP =P.

Ik sport elke week bij mijn personal trainer Winston (tenzij we het niet eens kunnen worden over een datum of tijdstip). Maar over het algemeen lukt het vrij aardig om elke week af te spreken. In de weken dat het ons niet lukt om een training te plannen, wil ik graag zelf sporten bij de sportschool bij mij om de hoek. Alleen het is behoorlijk lastig om dat in mijn systeem te krijgen. Ik weet dat ik me na het sporten beter voel en dat het me energie geeft en toch blijf ik 9 van de 10 keer op de bank hangen want het is zo makkelijk om niet te gaan als ik geen stok achter de deur heb. Ik heb inmiddels wat dingen ontdekt die me helpen om tóch echt te gaan sporten. 1. Ik zet het in mijn agenda, zodat ik mezelf eraan herinner dat ik wilde sporten.

Het was 05:00u toen ik wakker werd. Het eerste wat ik dacht toen ik op mijn horloge keek, was: "Ik moet nog slapen, het is te vroeg om op te staan." Langs mijn gordijn scheen al een behoorlijke straal licht de kamer binnen. Met mijn hand voelde ik langs mijn voorhoofd, op zoek naar mijn slaapmasker. Die vond ik uiteindelijk ver weg, aan de andere kant van het bed."Shit, ik ben gisteravond mijn slaapmasker vergeten op te doen, daarom ben ik nu dus zo vroeg wakker."Op dat moment realiseerde ik me dat ik mezelf verwijten maakte en regels oplegde, want ik zei tegen mezelf: "Ik mag niet om vijf uur opstaan." & "Ik mag mijn slaapmasker niet meer vergeten."Het deed me beseffen dat ik mezelf altijd veel regels heb opgelegd (en nog steeds wel) met betrekking tot slapen."Ik mag 's avonds niet meer op de laptop werken, want dan lig ik lang wakker.""Ik moet nachten van 8 uur maken, anders ben ik morgen niet te genieten.""Ik moet om 22:00u slapen want mijn wekker gaat morgen om 06:00u.""Ik moet op tijd mijn telefoon wegleggen.""Ik mag na het eten geen tv meer kijken.""Ik moet mijn hoofd leegschrijven voor ik ga slapen.""Ik mag niet om 20:00u gaan slapen want dan ben ik te vroeg wakker.""Ik mag niet te vaak 's avonds weg want daarna lig ik wakker.""Ik mag niet twee avonden na elkaar weg want dan slaap ik te weinig.""Ik mag geen afspraken maken vroeg in de ochtend want als ik weet dat ik vroeg op moet, slaap ik niet."Enz, enz. 

Tweeëntwintig broeken telde ik in mijn kledingkast en dan heb ik het nog niet eens over rokjes, jumpsuits, sportbroeken en korte broeken.Regelmatig sta ik te vloeken omdat ik niet weet wat ik aan moet trekken. Er is altijd wel iets mis mee.De kleur, net te groot of te klein, de dikte van de stof, de hoogte van de taille, noem maar op.Met als gevolg dat ik de kledingwebsites af zoek naar de optie die ik nog niet in de kast heb hangen. Vaak kies ik op dat moment voor de goedkoopste optie omdat ik geleerd heb dat geld op de bank belangrijk is en ik geen onnodig grote uitgaven moet doen.Kortom: Ik wil altijd meer en het kan altijd beter maar dan wel met zo min mogelijk geld.Na het lezen van het boekje 'weg ermee' van Dennis Storm realiseerde ik me dat het daar mis gaat. Ik heb juist veel te veel keus, er zijn te veel opties. Hij schreef: "Je kunt beter geld investeren in 1 of 2 goede broeken die tijdloos zijn dan aan 20 die net niet voldoen of nu toevallig even in de mode zijn. Dat zorgt niet alleen voor meer overzicht en rust, maar ook voor minder frustratie."En zo is het eigenlijk ook met je avondroutine. Er is teveel keus.Een televisie, spelletjes, een computer, een telefoon of toch nog even de was doen. Teveel 'afleiding' die ons weerhoudt van ontspanning. Het is één ding om te zeggen dat je 's avonds niet meer urenlang voor de tv wilt hangen, maar wat dan wel? Door de vele opties is het lastig om te beslissen wat je wilt, net als wanneer je voor die kledingkast staat. En dus gaan we in ons hoofd zitten en bedenken we wat het beste zou zijn, maar daar ga je het antwoord niet vinden en vaak vervallen we dan toch weer in het tv kijken omdat dat de weg van de minste weerstand is en in onze routine is ingeprent.  Ik merkte het afgelopen week toen ik op vakantie was en ook een paar maanden geleden toen ik in het saunacentrum zat. Omdat daar veel minder afleiding is, voel ik me veel relaxter en minder gefrustreerd. Ik heb veel minder het gevoel dat ik iets 'moet doen' omdat het vaak simpelweg niet kan. Ik ben inmiddels al een paar weken bezig met het opruimen van mijn huis en ben kritisch aan het kijken wat me nog blij maakt en wat niet meer, welke spullen waardevol zijn en écht bijdragen aan een gevoel van rust en welke 'afleiding' en 'frustratie' ik eruit kan en wil gooien want ik wil me thuis net zo voelen als op vakantie of in een wellnesscentrum. 

Het is bijna 10 jaar geleden dat ik voor het laatst alcohol heb gedronken.Ik was op vakantie in Quiberon, met twee vrienden, en op een terrasje bestelden zij een biertje en ik een cocktail. Alleen na een paar slokken, raakte ik volledig in paniek. Ik voelde plotseling een enorme angst om niet meer te weten wat ik deed/zou doen na deze sloot alcohol. Ik was als de dood om de controle te verliezen. Ik herinner me dat ik huilend op een trap heb zitten hyperventileren. Sinds die paniekaanval heb ik geen druppel meer gedronken.Ik heb er sowieso altijd al weinig aan gevonden, aan drank. Ik snap er oprecht niets van als iemand zichtbaar de weg kwijt een kroeg binnenkomt en nóg een drankje bestelt. Waarom zou je zo dronken willen worden???Bovendien zijn er weinig drankjes die ik lekker vindt. Bier en wijn vind ik smerig en ik houd ook niet van koolzuurhoudende drankjes. Ik ben sowieso nogal kieskeurig als het gaat om drinken in het algemeen. Ik lust niet veel anders dan water, thee en af en toe een appelsap of verse jus d'orange. Ik ben dus ook nog nooit dronken geweest. Als ik dan iets dronk, was het vaak een scheutje Coebergh aangelengd met jus d'orange of Taksi. Maar ik had vaak al vrij snel een zwaar gevoel ik mijn benen en dan dronk ik niet verder. Want dat gevoel vond ik niet fijn (dat is vast ook het stukje 'het is onbekend en ik heb er geen controle over').Ik zeg niet dat ik nooit meer alcohol zal drinken. Ik heb niet het idee dat ik het persé nodig heb maar omdat ik steeds een beetje beter de controle leer los te laten, komt er misschien ooit een dag dat ik het weer aandurf. 

Ik heb, denk ik, altijd meer gehad met mannen dan met vrouwen. Op de basisschool had ik wel twee goede vriendinnen en nog weinig contact met jongens, maar ik heb jongens altijd wel grappiger gevonden en makkelijker. Meiden onderling kunnen zo onvoorspelbaar en gemeen zijn (dat heb ik op de basis- en middelbare school ook zeker ondervonden). Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik anders was dan de meiden in mijn klas. Iedereen was bezig met haar, make-up, vriendjes krijgen etc. Ik was daar totáál niet mee bezig. Ik realiseerde me nog niet zo lang geleden dat ik in mannelijke energie ben opgegroeid. Gevoeligheid, flexibiliteit en zachtheid mocht er thuis niet écht zijn. Ik herinner me nog goed dat ik, als ik gehuild had, zei dat ik jeuk had gehad in mijn oog en erin gewreven had. Pas na de middelbare school ging ik steeds meer om met mannen. Op de volleybalvereniging was dat het moment dat het heren- en damesteam iets meer naar elkaar toe trokken. We bleven na wedstrijden urenlang in de kantine hangen en gingen steeds vaker bij elkaars (uit)wedstrijden kijken. Heel af en toe gingen we stappen maar meestal fietsten we vanuit de sporthal naar het huis van iemand om daar tot diep in de nacht te praten en gezelschapsspelletjes te spelen. De meeste meiden waren dan inmiddels al afgehaakt en dus bleef ik vaak als enige over. Mijn collega's vroegen me op een gegeven moment elke week of ik nog op pad was geweest met mijn harem.Ik breng nog steeds de meeste tijd door met deze mannen. Inmiddels hebben de meesten wel een vriendin, waardoor ik ook weer wat meer omga met vrouwen, maar de boys en ik vormen nog steeds de kern van de groep ;).

Het viel me laatst op dat ik op sommige momenten wel makkelijk in slaap val.Op deze 3 momenten bijvoorbeeld:1️⃣ Als ik 's middags, in de zon, op de tuinbank lig.2️⃣ Tijdens sportwedstrijden op tv (voetbal, darten oid)3️⃣ Wanneer ik 's middags op bed even ga liggen relaxen."Hoe kan dit?" Vroeg ik mezelf af."Waarom lig ik 's avonds zo lang wakker en slaap ik overdag binnen een paar minuten?"Er kwam één woord in me op: INTENTIE.'s Avonds ga ik naar bed met de intentie om te slapen en overdag is die intentie er niet. Ik ga niet op de tuinbank liggen met het idee dat ik moet of wil slapen.Oftewel:'s Avonds leg ik er onbewust waarschijnlijk veel meer druk op terwijl die druk er overdag niet is.En daardoor lukt het me overdag wel makkelijk om te slapen.

Ik was laatst bij mijn cesartherapeut/ademcoach en ze gaf me deze oefening mee.Ik zit vaak in mijn hoofd scenario's uit te denken over toekomstige gebeurtenissen.Zo ben ik bijvoorbeeld nu al heel erg bezig met hoe het straks zal gaan als ik in mijn eentje naar Londen ga.× Hoe de treinreis eruit ziet bijvoorbeeld.Ik weet dat ik hier totaal geen invloed op heb en het gewoon mag laten gebeuren.Maar omdat ik best wel angstig ben om alleen naar het buitenland te gaan, probeer ik alles van te voren al te stroomlijnen in mijn hoofd.Totaal niet te controleren uiteraard want wat ik bedenk over de toekomst gaat nooit daadwerkelijk op die manier gebeuren.Dus ik kreeg deze oefening mee om uit mijn hoofd te komen en me de focussen op het hier en nu.5️⃣ dingen zien (specifieke opdracht: bv 5 blauwe dingen)4️⃣ dingen horen3️⃣ dingen voelen (bv je kleding op je huid of emoties)2️⃣ dingen ruiken1️⃣ ding proevenOp die manier ben je bezig met de omgeving waarin je je NU, op dit moment bevindt waardoor je met je gedachten niet bij de toekomst of het verleden kunt zijn.

Wil je stoppen met piekeren? Stel jezelf dan deze twee vragen. Deze vragen zorgen ervoor dat je weer met beide benen op de grond komt te staan en dat je weer bezig bent met het hier en nu en niet met de toekomst of het verleden. ➡️ Ben ik NU op een veilige plek?Piekergedachten ontstaan vaak doordat je je zorgen maakt of ergens angstig over bent. Door je te concentreren op het nu, krijgen piekergedachten geen kans.➡️ Kan ik iets veranderen aan de situatie?Piekergedachten gaan vaak over het verleden of de toekomst. Je hebt daar alleen 0,0 invloed op.Het is dus goed om je te beseffen dat je het verleden of de toekomst niet kunt veranderen en dus beter bezig kunt zijn met het hier en nu.

Zodra ik thuis kwam uit mijn werk en eten had gekookt, plofte ik op de bank en zette de televisie aan.Ik voelde me slap, alles voelde zwaar en ik had 0 energie.Zelfs een glas drinken halen was een te grote moeite dus ik dronk de hele avond niets.Als het een uur of tien was, dwong ik mezelf om van de bank te komen en sleepte ik mezelf naar boven.Zodra ik in bed lag, sliep ik niet want ik had nog veel te veel te verwerken en daarom lag ik nog uren wakker voordat ik eindelijk in slaap viel.

- Je hebt je telefoon te laat weggelegd;- Je hebt nog te laat gegeten/gedronken;- Je bent niet buiten geweest;- Je hebt niet genoeg bewogen;- Je hebt de tv te laat uitgezet;- Je hebt te lang in fel licht gezeten;- Je hebt te weinig rust genomen vandaag;- Je hebt je routine niet gevolgd.

Ik merk vaak veel onrust in mezelf en heb ontdekt dat dit meestal zo is als ik met mijn gedachten in de toekomst (of het verleden) zit.Bijvoorbeeld als ik aan het nadenken ben over wat ik nog moet doen of als ik aan het bedenken ben of ik wel meerdere avondafspraken ga maken na elkaar want dan ben ik al bezig wat dat met mijn slaap zal doen.Ik ben me ervan bewust dat het helemaal geen zin heeft om verwachtingen te hebben omdat het toch altijd anders loopt dan je had gedacht. Toch kan ik mezelf daar nog erg in verliezen.Als ik merk dat ik me onrustig voel en ontdek dat ik weer in de toekomst zit, gebruik ik één van deze drie manieren om weer in het nu te komen.Meestal voel ik me daarna direct rustiger.1- Mediteren - Ik zet de 'magische momenten podcast' op via Spotify.2- Spijkermat - Ik concentreer me op het gevoel in mijn lijf en daardoor kom ik uit mijn hoofd.3- Naar buiten kijken - Ik kijk en luister naar de vogeltjes die heen en weer vliegen en voel me direct rustiger.

Ik heb mijn leven jarenlang vanuit angst geleefd.Vaak vanuit de gedachte: "Wat als...?- Wat als ik 's avonds afspraken maak en daarna niet in slaap val?- Wat als ik mijn grens voorbij ga met sporten en een spier scheur?- Wat als ik vrienden kwijtraak wanneer ik mijn relatie verbreek?- Wat als ik geen baan in loondienst meer zoek en ga ondernemen?Moet ik dan maar nooit meer afspraken maken in de avond, nooit meer sporten? Moet ik dan maar niet mijn relatie verbreken en toch maar een baan in loondienst zoeken?Jarenlang deed ik dat. Ik probeerde alle pijn te voorkomen. Ik wilde alles controleren en vooral niet de onzekerheid opzoeken.Dat heb ik zo geleerd. "Zekerheid hebben is belangrijk." Niet te gek doen en beter voorkomen dan genezen.Maar hoe eng het ook is. Ik ben nu juist stappen aan het zetten uit die zekerheid.Want: beide opties doen pijn, het is alleen de vraag welke pijn je bereid bent te dragen.Ik kan niets voorspellen, ik kan niet alles controleren. Dat realiseer ik me meer en meer.Dus dit weekend ben ik niet één maar twee avonden weggeweest. En ik heb twee hele leuke avonden gehad.En ja, ik moet nu de consequentie onder ogen zien dat ik met barstende koppijn op de bank zit. Maar dat is oké: de pijn mag er zijn. Het is deze pijn of de pijn van het weekend alleen doorbrengen. Dus dan is de keuze snel gemaakt.

Ik was 8 toen ik begon met volleyballen. Nadat ik twee zwemdiploma's had behaald, mocht ik een sport kiezen die ik wilde doen. Ik had geen flauw idee wat ik moest kiezen en omdat mijn moeder al volleybalde, was dat een makkelijke optie. Dat bleek een goede keuze, want ik vond en vind het nog steeds een ontzettend leuke sport. Toch doe ik het zelf niet meer. Drie jaar geleden heb ik mijn lidmaatschap opgezegd. Dit had meerdere redenen:De vereniging waar ik lid was, werd opgeheven omdat het ledenaantal te ver terugliep en we geen teams meer konden samenstellen. Mijn team is overgestapt naar een andere vereniging, een paar dorpen verderop,  maar we werden al snel uit elkaar gehaald en de sfeer was toch anders dan bij ons eigen kleine cluppie. Bovendien moest ik er altijd ruim 20 minuten voor rijden en dat is best een ding als je gewend bent dat de sporthal op 5 minuutjes van je huis staat.In die periode kwam ik ook thuis te zitten met een burn-out en ontdekte ik dat ik hoogsensitief ben en fibromyalgie heb. Ik had al langere tijd last van pijntjes (vooral in mijn rug en schouder) en kon de late training op maandagavond eigenlijk niet aan (ik kwam daarna niet in slaap en had op dinsdag standaard barstende koppijn). Ik vond de trainingen ook meestal niet leuk, ik leefde vooral voor de wedstrijden. Maar de omgeving, de drukte en herrie in sporthallen, ging me steeds meer tegenstaan. Ik kwam er vaak ontzettend overprikkeld vandaan. Als laatste hadden we te maken met de coronacrisis. Ik kon toen ervaren hoe het was om op zaterdag niet de hele dag bezig te zijn met de sport. Het beviel enorm goed om in het weekend geen verplichtingen te hebben.Dus ik besloot om te stoppen. Ik verlang nog wel eens terug naar het spelletje spelen, maar alles eromheen (scheidsrechter zijn, rij afspraken maken, drukke sporthallen, bankzitten, late trainingen, volle zaterdagen etc.) mis ik totaal niet.

September 2015: Ik had een relatie van 8 jaar achter de rug, ben vanuit huis meteen gaan samenwonen en toen deze relatie eindigde weer bij mijn ouders gaan wonen. Ik stond vanaf mijn 18e ingeschreven bij een woningbouwvereniging en na een half jaartje zoeken (een aantal woningen mogen bezichtigen, ééntje afgewezen en een paar waar anderen voorrang hadden) kreeg ik eindelijk de sleutel van mijn allereerste eigen plekje. Ik was 27 en ging voor het eerst alleen wonen. Dat vond ik best spannend want ik had dus nog nooit eerder alleen gewoond en ten tweede was ik best wel angstig en ben altijd wel bang geweest om 's nachts alleen te zijn. Ik zei vroeger altijd: Ik wil nooit in een andere stad wonen dan Hellevoetsluis. (Nu realiseer ik me dat dat vooral een vorm van controle houden en zekerheid houden was). Maar nu verhuisde ik naar Brielle (weliswaar maar 10 minuten verderop met de auto, maar toch).Al snel voelde ik me helemaal thuis in mijn huis. Ik was niet persé bang, maar was wel blij dat ik op de 1e verdieping woonde. Dat voelde een stuk veiliger.Ik woonde midden in het centrum, stond binnen 1 minuut in de winkelstraat en had uitzicht op de kerk die de vrolijkste tonen speelde. Ik kon voor het eerst alles zelf bepalen en hoefde met niemand rekening te houden. Er ging een wereld voor me open. Ik voelde me zo vrij. Ik kon doen en laten wat ík wilde en er was niemand die er iets van vond of zei. Toch ging ik twee jaar later alweer samenwonen maar ik mis mijn oude huis nog altijd. Het was de beste tijd van mijn leven. Ik liep er vandaag langs en het maakt me nog altijd emotioneel. Brielle is dus wel speciaal voor me.

Ik ben, van mezelf, niet de beste slaper. Ik slaap heel licht waardoor ik door de zachtste geluiden of van het kleinste streepje licht langs de gordijnen al wakker word.Dat betekent ook dat slapen in dezelfde kamer, als iemand anders, bij mij zorgt voor veel frustratie. Iedere ademhaling, iedere snurk en elke draai kan ervoor zorgen dat ik óf niet in slaap val óf ervan wakker wordt. En als de routine van de ander dan ook nog eens niet overeenkomt met die van mij, is het helemaal één groot feest. Ik stelde voor om apart te slapen en ontdekte welke voordelen dat voor mij heeft. 

In november 2022 hadden mijn vriend (inmiddels ex) en ik een zespersoons vakantiehuis geboekt in Noord-Holland, aan het strand. We zouden een week lang in de luxe maisonnette met drie slaapkamers, twee badkamers en een sauna verblijven.Ik ging op dat moment al zo’n tweeënhalf jaar naar mijn psycholoog en was net begonnen met ademsessies. Ik leerde in die tijd steeds meer over mezelf en over mijn wensen en grenzen. Één van de dingen waar ik toentertijd erg tegenaan liep, was dat we verschillende wensen hadden als het ging om slapen.  

Ik doe niet aan pauze nemen.Het was 2017 toen ik voor het eerst een kantoor binnenstapte. Na 5 jaar werken in het onderwijs had ik de overstap gemaakt naar Coolblue. Ik kwam te werken in een kantoortuin waar op 20m van mijn bureau een keukentje was waar de koffie de hele dag stond te pruttelen en niet veel verder een recruitmentteam de hele dag zat te bellen.Vroeger al zei ik dat kantoorwerk niets voor mij was en toch was dit nu mijn werkplek. In pauzes ging ik niet mee naar de kantine. Want dáár was het veel te druk. Ik bleef alleen achter op de afdeling zodat ik even rust had en me kon voorbereiden tot de tsunami aan geluid me weer overspoelde. Ik at mijn boterhammetje achter mijn pc en in plaats van even de benen strekken of een kopje thee drinken, werkte ik gewoon door. Ook nu nog merk ik dat als ik ergens mee bezig ben, ik gewoon vergeet om pauze te nemen. 

In de jaren dat ik een kantoorbaan had (tussen 2017-2022), sliep ik slecht, heel slecht. Vaak maximaal 4 uur per nacht. Niet omdat ik zo laat naar bed ging, maar omdat ik urenlang lag te piekeren. En hoe langer ik wakker lag, hoe gefrustreerder ik werd. Wat uiteraard niet hielp om in slaap te vallen.Achteraf gezien legde ik mezelf veel te veel druk op, ik stond 24/7 aan en nam geen rust. En dat zorgde ervoor dat ik 's avonds niet in slaap kwam. En daarnaast, zo weet ik nu, bevond ik me in een omgeving die totaal niet bij mij, als HSP, paste. Ik werkte in een kantoortuin en mijn bureau stond zo'n beetje naast de open koffiecorner en aan de andere kant zat het team van recruitment de hele dag te bellen.  Ik maakte mijn werk veel te belangrijk. Alles stond in het teken van werk.

Ik voel momenteel zoveel frustratie in mijn lijf.- Frustratie omdat ik zo lang een pleaser ben geweest.- Frustratie dat ik me zo heb laten leiden door meningen van alles en iedereen. - Frustratie dat ik leef vanuit belemmeringen en niet vanuit kansen.- Frustratie dat ik zo'n enorme control freak ben.- Frustratie dat ik mezelf tegen houd.- Frustratie dat ik me over zoveel dingen angstig voel. Ik ben continu in tweestrijd met mezelf. Ik wil het heel graag anders, maar het lukt me nog niet zo goed om ACTIE te ondernemen. Ik zit op sommige gebieden écht nog in de slachtofferrol en wat ik dan doe is mezelf opsluiten in mijn huis en series kijken. Wat ook weer leidt tot frustratie omdat ik weet dat het daar heus niet beter van zal worden. De drie dingen waar ik op dit moment het meest tegenaan loop, zijn:

Op een mooie, zonnige dag een paar weken geleden, ben ik een stuk gaan fietsen. 30 kilometer om precies te zijn. Ik fietste langs het Haringvliet tot aan het Spui en keerde daar om. Vanaf een afstand zag ik dat het fietspad, ter hoogte van een monument, werd geblokkeerd door een scootmobiel en een fiets. Mijn eerste gedachte was: "Wie zet die dingen nou midden op het fietspad als ze gaan pauzeren?"Toen ik dichterbij kwam, bleek dat de accu uit de scootmobiel was getrild en dus geen kant op kon. Ik ben afgestapt om te kijken of ik kon helpen.Vanaf de andere kant riep een wielrenner al van een flinke afstand dat hij eraan kwam. Waarschijnlijk had hij, net als ik, een eerste oordeel en vond iets van de blokkade op het fietspad. Ik realiseerde me dat ik inderdaad het fietspad nog meer blokkeerde en dat ik niet echt kon helpen, dus op dat moment ben ik verder gelopen om weer op mijn fiets te stappen en heb de mensen toegewenst dat het snel opgelost zou zijn. Op hetzelfde moment was de wielrenner bij ons aangekomen en met krakende remmen kwam hij tot stilstand. Hij zei tegen me: "Ja, dit is natuurlijk niet slim. Je had óf moeten blijven staan óf meteen moeten gaan lopen toen ik riep dat ik er aan kwam."Ik kon, zoals zo vaak in dit soort situaties, geen woord uitbrengen. Op het moment dat iemand zegt dat ik iets niet slim heb aangepakt of iets verkeerd heb gedaan, bevries ik. Huilend ben ik naar huis gefietst. Elke keer in een soortgelijke situatie vind ik het zo vervelend dat ik niets terug kan zeggen. Damn! Wat had ik graag willen zeggen dat hij geen idee heeft wat hij met me doet als hij zoiets tegen me zegt.Ik was al langere tijd 'op zoek' naar het moment dat dit patroon veroorzaakt heeft. Ik heb er boekjes over vol geschreven en sprak er vorige week nog over met mijn zusje en haar vriend. Ik had steeds wel ideeën, maar nooit écht het AHA-moment. Tot afgelopen week.Midden in de nacht schrok ik wakker uit een vreemde droom en op het moment dat ik rechtop in bed ging zitten, schoot er een herinnering van vroeger door mijn hoofd, die ik écht had verdrongen. Meteen wist ik, dit moet de oorzaak zijn! Ik herinnerde me ineens de fancy fair die we hielden op mijn basisschool. Ik zat denk ik in groep 8. Ik zag het beeld voor me dat een klasgenoot mij, verbaal, helemaal met de grond gelijk maakte omdat ik iets had gedaan wat ze niet oké vond. Ik probeerde me voor de geest te halen wat er was gebeurd waardoor ze zo boos op me was, maar ik besefte al snel dat ik geen details kon benoemen. (Hoe minder je van een situatie weet, hoe groter het trauma).Gisteren heb ik met mijn psycholoog dit trauma aangepakt. Nu is het even afwachten of ik veranderingen ga merken maar dat kan bijna niet anders want deze situatie voelde zo 'waar'.Conclusie: weer een mooie, grote stap gezet richting het vinden van mezelf. 

Vroeger keek ik elke avond naar de televisie. Al tijdens het eten ging hij aan en hij ging pas uit als ik naar bed ging. Als ik daar nu over nadenk, vind ik het eigenlijk een belachelijke gewoonte. De hele avond apathisch voor me uit staren en mijn brein met nóg meer prikkels vullen.Het was nou niet persé zo dat ik super interessante programma's keek. Het was meer kijken om het kijken. En het was ook niet zo dat ik me er beter door ging voelen of meer ontspannen. Eigenlijk vaak juist het tegenovergestelde. En toch bleef ik het doen, elke avond opnieuw. Nu ik weer op mezelf woon, ben ik mijn routines drastisch aan het veranderen. Ik kijk nog wel tv, maar meestal niet meer na het avondeten. Alle programma's die ik wil zien, neem ik op en kijk ik op een ander moment.In plaats daarvan, luister ik 's avonds naar rustgevende muziek.Daar zijn 4 redenen voor:

Ik kocht uggs toen niemand ze meer droeg, liet een pony knippen toen iedereen die alweer bij liet groeien.Ik had pas een Tamagotchie toen bij de meesten dat wezentje alweer was overleden en maakte pas Instagram aan toen iedereen daar al jaren op actief was. Tja, ik was, en ben waarschijnlijk nog steeds wel, diegene die altijd achter de feiten aanloopt. Terugkijkend kan ik me indenken dat dat er misschien mee te maken heeft dat ik nieuwe dingen altijd even op me moet laten inwerken (hsp dingetje) om te ervaren of het iets voor mij is. En zodra ik de beslissing heb gemaakt dat ik ergens wel in mee wil gaan, is er alweer iets nieuws hip.In mijn rol als ondernemer zal ik wellicht wat sneller beslissingen moeten leren nemen, gezien het feit dat je idealiter voor de markt uit wil denken, moet inspringen op kansen, niet bang moet zijn om foute keuzes te maken en niet moet afwachten tot het alweer voorbij is #leerpuntjeHet feit dat ik me hier bewust van ben, is al een eerste stap naar verandering en ik moet zeggen dat ik steeds vaker impulsieve beslissingen durf te nemen. De control freak in mij leert langzaam dat ik niet altijd hoef af te wachten hoe iets uitpakt of voor zekerheid moet kiezen. We zullen zien wat de toekomst brengt. 

Ik was gisteren de hele dag in het wellnesscentrum te vinden. Stipt om 10:00u stond ik voor de deur en om 18:00u ging ik weer richting huis. En het gekke is, het voelde of ik er maar een paar uurtjes geweest ben. De dag vloog voorbij. Ik had een arrangement geboekt inclusief thee met taart, een broodje bij de lunch en een massage van 25 minuten.Van te voren had ik mijn dag al helemaal uitgestippeld. Ik zou beginnen met thee en taart, om 11:00u mijn massage, dan lunchen en de rest van de dag zou ik een rondje maken langs alle sauna's en zwembaden. Ik had bij binnenkomst alleen nog helemaal geen zin in thee en taart, dus ik heb een rustig plekje opgezocht en ben gaan lezen (ja, écht). Ik vond lezen altijd zonde van mijn tijd. Ik ben geen fan, misschien dat dat iets te maken heeft met slecht kunnen lezen op de basisschool en altijd in de zwakke leesgroepjes gezet worden. Maar ik dwaal af. Om 10:45u ging ik richting de wachtruimte en om 11:00u werd ik op opgehaald voor mijn massage. Daarna de rustruimte opgezocht om even bij te komen en toen op naar de lunch, want inmiddels had ik wel trek. Een heerlijk broodje carpaccio en een ijskoude smoothie met passievrucht, kers, aardbei en mango later, verliet ik het restaurant om aan mijn rondje te beginnen. Ik was vorig jaar nog in dit wellnesscentrum geweest, en jaren geleden ook al eens, maar ik ontdekte allerlei faciliteiten die ik de vorige keer heb gemist. Na een kruidenbad, zoutsteensauna, infraroodsauna en wat andere baden en sauna's ging ik om 15:30u weer richting het restaurant voor thee en taart. Hier heb ik genoten van een heerlijke, maar machtige, red velvet taart en kruidige thee. Ondertussen heb ik zitten schrijven want ik had ook mijn schrijfboekje mee. Hierna ben ik op een ligbedje gaan liggen om nog wat te schrijven en lezen en ondertussen heb ik me vermaakt met kijken naar mensen die hun (huur)slippers kwijt waren. En dan vervolgens gewoon andere aantrekken, waarna de volgende persoon weer vreemd staat te kijken als zijn/haar slippers weg zijn. Na nog een poosje in de kleurensauna, besloot ik om naar huis te gaan. Vanmorgen bedacht ik me dat het wel heel fijn zou zijn om in een wellnesscentrum te wonen. En nee.. niet vanwege de sauna's, zwembaden of het lekkere eten. Maar juist omdat het veel makkelijker is om daar gewoon te 'zijn'. Geen afleiding van apparaten, niet het idee dat je steeds iets 'moet doen'. Als ik thuis ben, heb ik veel sneller last van verveling en heb ik snel de neiging om dan maar huishouden te gaan doen of te gaan snaaien. Terwijl als je in een wellnesscentrum bent, kunnen die dingen simpelweg niet. Het voelt veel makkelijker om me er dan bij neer te leggen dat ik niets hoef. Wat zou het fijn zijn als ik dat thuis ook zou kunnen ervaren #newgoal

Mijn wekker ging stipt om 6 uur. Om half 8 kwam ik aan op mijn werk. Mijn lunch at ik achter mijn bureau, terwijl ik doorwerkte. Als ik tegen 6 uur thuis kwam, begon ik meteen aan het avondeten. Al tijdens het eten ging de tv aan en ik kwam niet van de bank af tot ik naar bed ging.Maar zodra ik in bed lag, kon ik niet slapen en ik raakte met de minuut gefrustreerder. * “Ik ben op tijd naar bed gegaan en nu slaap ik nog steeds niet.”* “Hoe kom ik morgen de dag door?”* “Ik wil zo graag slapen!”* “Ik ben hier zo klaar mee!”* “Waarom lukt het nou steeds niet?”Ik sliep maximaal vier uur per nacht en dat ging ten koste van mijn gezondheid. Steeds vaker kwam ik thuis, uit mijn werk, met barstende hoofdpijn. Ik was enorm overprikkeld en had een kort lontje. Ik wilde zo graag rust ervaren, langere nachten slapen en vooral minder piekeren. Tijdens coaching en cursussen kreeg ik drie grote inzichten die mij hebben geholpen om minder vaak te piekeren en daardoor beter te slapen. 1. Rustmomenten inplannen gedurende de dag. Tussentijds al prikkels verwerken zodat dat niet allemaal verwerkt hoeft te worden als ik in bed lig. 2. In het hier en nu zijn. Piekergedachten gingen bij mij vaak over het verleden of de toekomst en dat zijn gedachten waar je geen invloed op hebt want óf het is al gebeurd en je kunt het niet meer veranderen óf het moet nog gebeuren en je kunt het niet voorspellen. 3. Loslaten en accepteren.Ik probeerde mijn slaap zo enorm te controleren dat alles wat afweek van mijn plan veel frustratie opleverde. En die frustratie hielp niet om beter te slapen. Ik mocht leren accepteren dat niet elke dag hetzelfde is en dat mijn hoofd soms vol zit. Ik mocht veel meer denken in oplossingen in plaats van in beperkingen.Het resultaat is dat ik mezelf nu veel minder druk opleg om goed te slapen. Het is zoals het is en dat ik oké. Als ik nu een korte nacht slaap, zeg ik tegen mezelf: “Ik had blijkbaar niet veel slaap nodig vannacht.”

Vandaag is het precies een jaar geleden dat ik mijn relatie verbrak. Dit was één van de moeilijkste beslissingen die ik ooit heb gemaakt want ik koos daarmee écht voor mezelf en dat was ik niet gewend. Ik zette mezelf altijd op de tweede plaats en hechtte altijd veel meer waarde aan hoe een ander zich voelde. Daarbij voelde ik enorm veel angst. Angst voor zijn woede en dat hij me direct te deur zou wijzen, angst om vrienden te verliezen en alleen achter te blijven (we hebben een gezamenlijke vriendengroep).En hoewel er zeker vrienden zijn die er moeilijk mee om kunnen gaan, ben ik over het algemeen niemand kwijtgeraakt. Mijn ex en ik gaan ook nog goed met elkaar om en zien elkaar bijna elke week bij de pubquiz. Wel merk ik de laatste weken een verandering in mezelf. Tijdens het luisteren naar muziek ben ik twee keer spontaan in huilen uitgebarsten bij het horen van liedjes die gaan over het verbreken van een relatie (Sometimes love ain't enough van O-town & All I Ask van Adele). Blijkbaar heb ik eindelijk de rust gevonden om aan het verwerkingsproces te beginnen. Het is, in mijn ogen, ook vrij logisch dat ik die rust nog niet vond in de 9 maanden dat we nog samenwoonden omdat je dan nog midden in de situatie zit. Ik heb ook echt het gevoel gehad dat mijn leven op pauze stond. En daarna moest ik wennen aan mijn nieuwe situatie, mijn nieuwe omgeving, nieuwe huis (zeker als HSP neemt dat allemaal wat meer tijd in beslag). Maar ik ben nu dus op het punt aangekomen dat ik het kan gaan verwerken =).