Het was een paar minuten voor half 11, nog even en dan heb ik de wekelijkse call met mijn teamleider. Waar ik me de hele week best wel gespannen heb gevoeld, voelde ik dat op dit moment eigenlijk helemaal niet. Ik wist dat in dit overleg het onvermijdelijke gesprek over mijn contract zou komen.
Toen ik begon aan deze baan wist ik dat het tijdelijk zou zijn maar gedurende de afgelopen maanden werd regelmatig tegen me gezegd dat ze me graag zouden behouden. Echter kwam daar achteraan dat dit hoogstwaarschijnlijk onmogelijk zou zijn. Tot vorige maand was ik ervan overtuigd dat ik geen verlenging zou krijgen, maar toen gebeurde er van alles waardoor het erop leek dat er toch een mogelijkheid bestond om mijn contract te verlengen.
Om die reden was ik de afgelopen week best wel gespannen. Want waar ik eerst volledig wist waar ik aan toe was, was dat gevoel ineens helemaal verdwenen en miste ik de controle. Plotseling was alles onzeker. Het zorgde bij mij voor stress, irritaties, piekeren enz.
Diep van binnen wist ik eigenlijk wel dat ik helemaal geen verlenging wilde. Het waren vooral de leuke collega's en de complimenten die ik kreeg die me aan het twijfelen brachten. Waardering die ik niet altijd gevoeld en gekregen heb.
Ik heb twee keer eerder meegemaakt dat ik weg moest bij een bedrijf en beide keren ging dat niet op een leuke manier.
De eerste keer was toen ik nog in het onderwijs werkte. Ik had een vaste aanstelling voor anderhalve dag (12u). Ik werkte op een hele leuke school sinds mijn afstudeerstage, maar met de komst van een nieuwe directrice werd besloten om mij over te plaatsen naar een andere school van waaruit ik weer invalwerk moest gaan doen. Ik werd voor een invalklus een half jaar lang geplaatst in een kleuterklas. Op een ochtend in juni kwam ik op school aan en iedereen had een gesprek met de directeur gehad over de invulling van het volgende schooljaar. Behalve ik. Toen ik verhaal ging halen werd en koud gezegd dat ik niet op deze school kon blijven en dat ik het bestuur maar moest bellen over hoe verder. Dat deed ik maar daar werd ik afgewimpeld. Omdat ze vergeten waren de telefoon op mute te zetten, hoorde ik ze over me praten en zeggen dat ze me niet wilden spreken. Ik heb opgehangen en direct teruggebeld. Dit was de eerste keer dat ik ECHT voelde dat ik boos was. Ik kreeg te horen dat de persoon die ik nodig had niet aan de telefoon kon komen omdat ze in vergadering zat. Ik zei: "Dan zorg je maar dat ze aan de telefoon komt want ik wil haar nu spreken. Ik heb haar net horen zeggen dat ze mij niet wil spreken dus die vergadering waar je het over hebt is onzin." Het kwam erop neer dat ze me niet wilden plaatsen en dat ze van me af wilden. Uiteindelijk ben ik dus weggegaan met een VSO.
De tweede keer was vlak na mijn burn-out. Ik was aan het re-integreren en werkte 18 uur per week toen ik mijn baan bij Coolblue op zei. Ik had een nieuwe baan gevonden waarbij de sollicitatiegesprekken (online vanwege corona) erg leuk waren en ik meteen een klik voelde met de collega's in het team. Ik startte meteen met 36 uur per week werken en dat was zwaar maar ook fijn om te merken dat ik dat weer aan kon. De eerste maanden waren heel leuk. We hadden super veel lol met elkaar en ik voelde me helemaal thuis in het team maar van de één op de andere dag sloeg de sfeer helemaal om. Gevoelig als ik ben had ik dit meteen door. Ik voelde me niet meer veilig, had het gevoel dat mijn teamleider geen tijd en energie meer voor me overhad. Ik wist al wat er zou gaan gebeuren. Ik voelde aan alles dat ze niet van plan waren om mijn contract te verlengen. Ik schrok er dan ook niet van toen het hoge woord eruit kwam.
Deze traumatische ervaringen hebben er aan bijgedragen dat ik me nog altijd niet goed genoeg voel en enorm veel last heb van het feit dat iemand anders me moet beoordelen of iets van me moet vinden. Het voelde voor mij heel erg als afgewezen worden terwijl ik letterlijk mijn benen onder me vandaan liep om alles zo goed mogelijk te doen.
Daarom was het enorm fijn om van te voren al te weten dat mijn huidige baan voor 4,5 maand zou zijn en daarna ophield. Het feit dat er toch even een mogelijkheid leek om te kunnen blijven, triggerde mijn gevoelens van de eerdere afwijzingen uit het verleden.
Maar ik kan oprecht zeggen dat ik helemaal oké ben met de uitkomst en dat ik blij ben dat we elkaar hebben kunnen helpen en ook dat ik heb mogen ervaren dat het anders kan, dat ik waardering heb gevoeld.
Nog een maandje knallen en daarna zie ik wel weer wat er op mijn pad komt.
