Met enige regelmaat kwam ik bij de huisarts. Steeds met dezelfde klacht - Een slijmbeurs in mijn rechterschouder -. Ik voelde het vaak al dagen van te voren aankomen, niet meer zo makkelijk naar zijn vijf kunnen schakelen in de auto, moeite met haren borstelen, enz. Ik stelde het bezoek uit totdat ik echt niet meer kon van de pijn want ik wist al wat er komen ging. Weer een kuurtje diclofenac met maagbeschermers. Ik was er zo klaar mee. Na de vijfde keer dacht ik: "Dit moet anders." Ik heb geen zin om elke keer volgestopt te worden met medicatie. Ik wil onderzoeken of er meer aan de hand is, want het komt niet zomaar telkens terug. Inmiddels was ik ook al een aantal keer bij de fysiotherapeut en de osteopaat geweest en beiden boekten niet veel vooruitgang. De huisarts stond echter niet te springen en vond het dan ook niet nodig. Maar ik liet het er niet bij zitten. Op internet kwam ik een artikel tegen over fibromyalgie en dit ben ik gaan lezen. Ik kwam er achter dat dit bij hoogsensitieve mensen vaker voorkomt en herkende mezelf best wel in het verhaal: Pijntjes die komen en gaan -check-, ochtendstijfheid -check-, krachtverlies -check-. Reden genoeg om dit echt verder te laten onderzoeken.
Niet veel later belde ik de assistente van de huisarts op en vroeg om een verwijzing naar de reumatoloog. De reactie die ik kreeg was te verwachten "Dit moet de huisarts beslissen". 's Middags belde hij terug en begon een heel verhaal dat hij het niet nodig vond en dat ik niets had om me zorgen over te maken. Toch eiste ik een doorverwijzing en met veel pijn en moeite heb ik die gekregen. Met een best wel trots en voldaan gevoel hing in de telefoon op. Ik, die vrouw die normaal zo goedgelovig is en nooit ergens tegenin durft te gaan, heeft zojuist de huisarts overtuigd om haar een verwijzing naar de reumatoloog te geven.
Ongeveer een week later kon ik terecht bij de reumatoloog, van te voren moest ik een lange vragenlijst invullen met betrekking tot al mijn klachten. Tijdens de afspraak hebben we de lijst doorgenomen en heeft de reumatoloog wat drukpunten gecheckt. Direct gaf ze aan dat ik gelijk had, en inderdaad fibromyalgie heb (tenminste, fibromyalgie is een verzamelnaam voor wanneer andere dingen zijn uitgesloten, en eigenlijk geen erkende diagnose).
Ondanks dat het natuurlijk niet fijn is om te horen dat je daadwerkelijk iets mankeert, was het wel fijn voor mij dat ik gelijk had. Ik voelde me oprecht opgelucht. "Ik ben niet gek." "Ik heb het goed aangevoeld." "Zie je nou wel." Een greep uit de gedachten die door mijn hoofd gingen op dat moment.
Nu is het zaak om ermee te leren omgaan. Het is geen pretje, maar ik zal ermee moeten dealen. So be it.
