Al tijdens mijn burn-out (zie ook: hoe ik in een burn-out belandde) had ik af en toe twijfels over mijn relatie. Niet de hele tijd, soms laaide het even op en dan zwakte het weer af. Ik besprak dit met mijn psycholoog (zie ook: hoe ik terecht kwam bij mijn huidige psycholoog) en die zei dat ik op dat moment niet in staat was om zo'n life-changing beslissing te nemen. Ik zat ten slotte midden in een burn-out en twijfelde werkelijk aan alles. Bovendien was het voor mij ondenkbaar om iemand zoveel pijn te doen. Dan droeg ik liever zelf de pijn. Zo ging het nog een tijd lang door, ik leerde mezelf beter kennen en durfde vaker mijn grenzen aan te geven.
Nog steeds twijfelde ik af en toe aan mijn relatie. Tot, een aantal weken geleden, het moment kwam dat ik echt besefte dat ik mezelf tekort deed, dat ik mezelf meer gunde en dat ik voor mezelf mocht kiezen. Nooit eerder voelde ik zo sterk dat ik een beslissing MOEST nemen. Ik had het gevoel dat ik opnieuw mijn masker had opgezet, zoals ik dat al veel vaker in mijn leven had gedaan. Ik drukte mijn gevoel weg en het kostte me steeds meer moeite om de schijn op te houden. Ik voelde me een leugenaar maar ik wilde hem gewoon geen pijn doen. Hij is zo'n lieve jongen die er altijd voor mij is geweest, waar ik altijd mee kon praten en die altijd achter me stond. Waarom voelde dat dan niet meer zo?
Voor mij voelt het alsof ik in een rijdende trein zit en hij nog op het perron staat. Ik heb zo hard aan mezelf gewerkt, heb zoveel geleerd en ben zoveel sterker geworden dat we simpelweg uit elkaar zijn gegroeid. We konden zo niet langer verder. Tijdens de laatste ademsessie (zie ook: hoe ik startte met ademsessies) en sessie bij de psycholoog werd het me duidelijk dat ik echt de knoop door moest hakken. Ik kon het niet meer volhouden. Ze adviseerden mij om een brief te schrijven.
Na de zoveelste aanvaring, besloot ik hem mijn brief te laten lezen. Het hoge woord was eruit. Ik was ontzettend bang voor zijn woede en angstig dat hij me direct de deur zou wijzen. Maar dit gebeurde niet. Het enige wat hij kon zeggen was hoe trots hij op me was dat ik voor mezelf koos. Dat hij me begreep en dat hij beseft dat ik hier goed en lang over heb nagedacht met hulp van mijn therapeuten. Natuurlijk was hij enorm verdrietig en zei dat hij zelf nooit deze beslissing had genomen, maar hij is er oké mee.
Ik betrap mezelf erop dat ik vind dat ik niet verdrietig mag zijn, daar geen recht op heb, dat ik sterk moet zijn want het is tenslotte mijn beslissing. Ik merk zoveel in mijn lichaam: van steken tot ontzettend vermoeid zijn en af en toe in huilen uitbarsten. Gelukkig zijn er coaches om me heen die zeggen dat dit absoluut normaal is, dat ik zelf ook verdriet mag hebben en mag rouwen om een verbroken relatie, dat ik lief voor mezelf mag zijn en mezelf niet zo moet veroordelen. Tegenwoordig kan ik deze woorden laten binnenkomen en ze aannemen. Iets wat ik vroeger absoluut niet kon. Dit bewijst maar weer wat een groei ik heb doorgemaakt de afgelopen jaren. En ik ben nog lang niet uitgegroeid.
