"Het is belangrijk om zekerheid te hebben", is één van de dingen die ik vroeger heel vaak heb gehoord.
- Geld op de bank, een dak boven je hoofd - Zekerheid is Key.
Jarenlang heb ik daarom al mijn beslissingen gemaakt om zekerheid te krijgen en/of te houden.
Toen ik van de PABO kwam was er amper werk te vinden. Ik moest de eerste drie jaar invalwerk doen (heel erg onzeker dus) en na drie jaar werd ik drie maanden uit het systeem gegooid om na die drie maanden weer voor 3 onzekere jaren terug te keren. Daarom ging ik vanuit huis meteen samenwonen met mijn eerste vriend, terwijl ik eigenlijk eerst op mezelf had willen wonen. Maar op deze manier had ik toch een stukje zekerheid. Ik bleef jaren bij hem terwijl ik eigenlijk niet gelukkig was. Want.. wat zou er gebeuren als ik die keuze zou maken? (juist, onzeker)
Na drie jaar samenwonen gingen we dan toch uit elkaar en ging ik op zoek naar een eigen huisje. Inmiddels had ik een vaste aanstelling voor, jawel, 12 hele uren in de week. Daarnaast deed in gelukkig wel invalwerk op een vaste school. (invalwerk was zóóó niet mijn ding, als HSP elke keer naar een andere school moeten, met andere kinderen, een andere omgeving, andere regels, enz. Je snapt me).
Door zo enorm vast te houden aan die zekerheid, gebeurde vaak juist het tegenovergestelde.
* Ik verloor mijn baan.
(Shit! Ik heb gefaald, ik heb geen zekerheid. Ik ben niet goed genoeg. Ik doe alles fout, enz. Een paar van de stemmetjes die door mijn hoofd gingen).
Ik kon daarna vrij snel als uitzendkracht aan de slag bij Coolblue. Ik had daar, in de drie maanden dat ik uit het onderwijssysteem moest, al tijdelijk werk gedaan en ze vroegen of ik terug wilde komen. Natuurlijk enorm dankbaar dat ze mij die kans gaven, ik had mijn zekerheid een beetje terug.
Ik kwam te werken in een kantoortuin waar op 20m van mijn bureau een keukentje was waar de koffie de hele dag stond te pruttelen en niet veel verder een recruitmentteam de hele dag zat te bellen.
Vroeger al zei ik dat kantoorwerk niets voor mij was en toch was dit nu mijn werkplek. Natuurlijk was ik blij met deze baan, zeker toen ze me na 8 maanden een contract aanboden. Maar ondanks dat was het nog steeds niet MIJN keuze maar een keuze vanuit de angst van mijn ouders dat ik geen geld zou verdienen en geen dak boven mijn hoofd zou hebben.
Nu, op mijn 34e (inmiddels 35 geworden), heb ik voor het eerst MIJN eigen keuzes gemaakt.
* Ik ben begonnen als ondernemer, zeker de eerste jaren een vrij onzeker beroep.
* Ik heb mijn relatie beëindigd en ben op zoek naar een huurhuisje.
Oftewel, ik heb nu geen steady inkomen en ik heb geen huis.
Dat voelt nog steeds ontzettend eng, maar ik durf voor het eerst die onzekerheid aan te kijken en het is dé manier om de patronen te doorbreken.
En daar ben ik maar wat trots op!
