Het is zaterdagavond tegen twaalven en we zitten met onze vriendengroep nog in de kantine van de sporthal waar we die middag onze volleybalwedstrijden hebben gespeeld.
Vanuit de ghettoblaster klinken de tonen van onze zelf samengestelde playlist, het volume zo hard dat we bijna moeten schreeuwen om elkaar te kunnen verstaan. Het bier vloeit rijkelijk (sapjes voor mij) waardoor de stemming steeds joliger wordt.
Dan opeens, uit het niets, ben ik er klaar mee. Ik kan geen geluid meer horen en wil heel graag naar huis. Ik vraag aan mijn (toenmalige) vriend of we alsjeblieft kunnen gaan.
Op het moment dat hij deze woorden hoort, slaat zijn stemming om en waar hij de hele avond biertjes achterover tikt alsof het water is, neemt hij nu steeds maar een klein slokje om het afscheid met minstens een half uur uit te stellen.
Ik word met de minuut chagrijniger en heb nog net niet het punt van hysterie bereikt als we eindelijk in de auto stappen.
Pas jaren later begreep ik dat dit het schoolvoorbeeld van overprikkeling is.
Dat gevoel wil ik niet graag nog eens meemaken en daarom doe ik er alles aan om dat te voorkomen.
