Ik was 27 en had net een paar maanden een nieuwe relatie.
Hij was vaak bij mij thuis in Brielle, in mijn schattige appartementje van 40 m².
Al snel waren we het erover eens dat we samen wilden wonen in een groter huis.
We gingen op zoek.
Na een paar bezichtigingen hadden we ons 'droomhuis' gevonden.
Geen standaard rijtjeshuis, drie slaapkamers, een tuin op het zuiden en liggend aan een voetpad.
Wij zagen het helemaal voor ons en besloten dat we een bod wilden doen.
Mijn ouders wisten van onze bezichtiging en zijn langs het huis gefietst.
's Avonds belden ze me op met hun bedenkingen.
'We krijgen geen fijn gevoel bij de buurman én zijn onkruid staat metershoog. Weet je zeker dat je daar wilt wonen?'
Toch brachten ze me niet aan het twijfelen. Mijn keuze stond vast. Ik ging een bod doen op dit huis.
En dus zei ik, een tikkeltje recalcitrant:
'We gaan morgen een bod doen.'
Toen ik de telefoon ophing, besefte ik dat hun mening me niets deed.
Ik hoefde geen goedkeuring, geen begrip.
Ik wist zeker dat ik dit huis wilde kopen. Ik vertrouwde op mijn eigen keuze.
Ik hoefde het niet uit te leggen, niet te verklaren.
En dat gaf me rust.
Ik voelde me sterk.
Dit was 100% mijn keuze.
Als je weet wat je wilt, hoef je niets meer uit te leggen.
🔥 Kies voor weten, niet voor uitleggen.