Gisteravond, tijdens het eten, dacht ik plotseling, vanuit het niets, een gedachte waar ik in eerste instantie een beetje van schrok...
'Het is tijd om te stoppen bij je psycholoog.'
Meteen begon mijn ego te protesteren:
* 'Je hebt nog niet al je trauma's verwerkt.'
* 'Je vindt het fijn om met iemand te praten.'
* 'Die nieuwe "leegte" gaat je geen goed doen.'
En toch voelde ik ergens ook direct een bepaalde rust, berusting misschien wel. Dat het oké is om deze beslissing te maken en omdat ik weet dat het een beslissing is die ik eventueel weer terug kan draaien als het niet bevalt.
Ik besefte ineens dat de ritjes naar Breda me niet vaak meer enthousiasme opleveren en ik er eigenlijk steeds vaker tegenop zie. Hetzelfde geldt voor het schrijven van de verslagjes die ik haar een dag voor onze afspraak stuur. En daarbovenop merkte ik de laatste tijd niet meer zoveel verandering, na afloop van de sessies, als daarvoor.
Mijn psycholoog zei zelf de vorige sessie al dat het normaal is dat je minder verschil merk als je al zoveel hebt aangepakt. Ze zei zelfs: 'Misschien ben je wel klaar met therapie.'
Toen ze dit zei had ik dat idee helemáál nog niet, want er is nog zoveel dat ik aan wil pakken. Ik ben nog lang niet waar ik wil zijn.
En toch voelde ik gisteren zelf ook dat het "klaar" is. In elk geval deze vorm van therapie.
Misschien zijn mijn psycholoog en ik uit elkaar gegroeid. Ze heeft me bijna 6 jaar lang bijgestaan en ik ben zo enorm gegroeid dankzij haar. Misschien is zij niet meer de persoon die mij verder kan brengen en stopt het hier?
En dat mag! Dat kan!
Het voelt vreemd, het maakt me emotioneel. Maar ik voel wel dat dit de juiste beslissing is.
Ik hoef niet vast te blijven houden aan iets of aan iemand.
Als één deur sluit, opent een nieuwe.
Het is cliché maar wel de waarheid.
Vanochtend verscheen er een post, op Instagram, in mijn tijdlijn, met de titel: Wanneer vriendschappen niet langer stromen. Niet door ruzie, maar door groei. Afscheid nemen is oké.
Mijn ademcoach zegt vaak: 'Toeval bestaat niet. Focus je op de mindblowing "toevalligheden". Die dingen die je met je verstand niet kunt begrijpen.' Dit is zo'n ding. Een signaal dat zegt dat dit de juiste beslissing is en dat ik afscheid mag nemen van mijn psycholoog.
Met ademsessies ga ik trouwens gewoon door. Daarmee ervaar ik op dit moment de meeste groei.
De intuïtieve inzichten komen op de momenten dat je het het minst verwacht. Je mag ernaar luisteren. Ook als dat eng en spannend voelt. Je leven is niet planbaar. Je kunt ineens van koers wijzigen.
En zo had ik vanmiddag dus ineens de laatste sessie bij mijn psycholoog.
Ze bedankte me voor de 6 jaar dat ze met me mee mocht lopen en werd zelf ook even emotioneel.
En nu?
Ik weet het niet. Misschien komt er een nieuwe therapievorm op mijn pad, misschien blijft het voorlopig bij ademsessies. Wie zal het zeggen?
Binnen 24 uur kan alles ineens anders zijn ;).