Een paar weken geleden, las ik het boek "Je kunt je leven helen" van Louise Hay.
Ik haalde er 6 inzichten uit die ik met je deelde in mijn vorige blogpost.
Één van die inzichten heeft ervoor gezorgd dat ik nu, met mijn ouders, in een huisje op een Drenths vakantiepark ben.
Namelijk:
* Iets dat jou irriteert, doe je jezelf en anderen aan.
Ik heb me vaak onbegrepen en ongezien/ongehoord gevoeld.
Dat zorgde ervoor dat ik vaak het idee had dat ik "anders" was dan de meeste mensen en niet in groepjes/groepen paste en dat maakte dat ik me vaak buitengesloten voelde (wat me irriteerde).
Zo ook, thuis, bij mijn ouders.
Als ik ze zag, was ik fysiek aanwezig maar mentaal was ik er eigenlijk niet. Ik sloot mezelf volledig af en was het liefst zo snel mogelijk weer alleen.
Dat zorgde er ook voor dat ik vrijwel nooit uit mezelf langsging of opbelde. Ik nam zo min mogelijk contact op want dat contact, maar waarschijnlijk mijn overlevingsmechanisme, zoog me helemaal leeg.
Toen ik een paar weken geleden, tijdens het lezen van het boek, dat gevoel van buitengesloten voelen analyseerde, besefte ik dat dat eigenlijk precies is wat ik deed. Ik sloot mezelf al buiten voordat ik in een groep kwam en sloot dus eigenlijk mijn ouders daarmee ook volledig buiten.
Door dat besef, realiseerde ik me dat ik iets kon veranderen aan mijn eigen pijn.
Hoewel ik al die tijd wel besefte dat ik mentaal niet aanwezig was, leeggezogen terug naar huis ging en dat zelf kon veranderen door meer 'aanwezig' te zijn, legde ik nooit eerder de link met buitensluiten.
Toen ik het op die manier ging bekijken, kon ik het wel veranderen en meer delen over mijn gevoel, mijn ouders meer toelaten.
En zo zit ik dus ineens in Drenthe, in een vakantiehuis, samen met mijn ouders.
Who would have thought?
Ik niet, 3 weken geleden.
Het boek zelf lezen?
Klik op het boek om hem te bestellen.
